Het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen dat na de zware wedstrijd in Algerije ik me aan het begin van de maand wat kalm gehouden heb. Geleidelijk aan dreef ik de trainingen terug een beetje op. Begin april liep ik dan tweemaal een duurloop van een kleine drie uur in de Ardennen, wat moest volstaan als voorbereiding op de 120 van Texel in het Paasweekend. Zoals velen onder jullie wel weten, werd de start daar overschaduwd door het nieuws dat ultraloper André van de Vliert een nacht tevoren plotseling in zijn slaap overleden was. Een verschrikkelijk nieuws waar velen, waaronder ikzelf, een tijdje niet goed van geweest zijn. Je mag er niet aan denken wat zijn vrouw en kindjes doormaken.
Het wedstrijdverloop zelf dan. In de vroege ochtend (om 4u30) vertrokken we voor onze twee rondjes rond het eiland. Het eerste kwart van de wedstrijd liepen we mooi samen met een man of zes. Daarna kregen we de wind in de rug en viel het groepje uit elkaar. Naar mijn zin gingen de meeste er wat snel vandoor zodat ik al snel op de zesde plaats hing. Ik kwam terug tot bij Geert en liep een tijd lang met hem samen om hem kort voor het keerpunt wat achter mij te laten. Aan strandstrook vier zag ik eerst Jeffrey en dan Robert voor me uit lopen. Vol enthousiasme liep ik ze voorbij. Eens rond de 100km was het beste bij mij er toch af. Het vele asfalt betekende een aanslag op mijn spieren die deze ondergrond niet gewoon zijn, een stralend zonnetje liet de temperatuur behoorlijk oplopen en mijn enthousiasme bij het inhalen was waarschijnlijk een tikkeltje te groot. Kortom, ik viel stil. De eerste die me passeerde was Robert. Toen hij begon te stappen en dan zelfs uitgeteld aan de kant ging liggen, liep ik hem terug voorbij. Op één of andere manier kwam hij toch terug op gang en passeerde me opnieuw. Ik heb het nog niet veel gezien dat iemand in zo’n situatie toch nog terugkomt, maar hij deed het toch maar. Een paar kilometer van de aankomst passeerde Geert ook nog zodat een vijfde plaats in 10u45 mijn deel was. Zo kort na Algerije vind ik dat een behoorlijk resultaat.
Na Texel gunde ik me niet bijster veel rust. Twee weken erna stond al Bouillon op mijn programma. Ik maakte er direct een heel loopweekend van met op zaterdag een oriëntatieloop en op zondag la Bouillonnante zelf. Het idee van de oriëntatieloop was simpel: op drie uur tijd moet je zoveel mogelijk balises vinden. Elke gevonden balise levert een aantal punten op (hoe verder weg de balise, hoe meer punten) en als je langer dan drie uur bezig bent, worden punten afgetrokken. Ik ben zeker geen oriëntatiespecialist, maar vind drie uur door het bos lopen altijd wel leuk als training. We kregen nog als raad mee dat de oversteekplaatsen op de Semois behoorlijk vochtig waren, wat met balises aan beide kanten van het water zou kunnen betekenen dat we nat kunnen worden. Ik ging natuurlijk vol goede moed op weg naar de verre balises. Ook het oversteken van de Semois deed ik met plezier. Droog kon je het daarbij inderdaad niet houden: het water stond tot aan mijn kin. Nadat ik een hele tijd door het bos rondgelopen had en de meeste verafgelegen balises had verzameld, keerde ik terug. Jammer genoeg was ik 3u10 minuten onderweg en die tien minuten extra zorgden ervoor dat ik zowat al mijn moeizaam verzamelde puntjes terug kwijt was. Ik heb nog geen uitslag gezien, maar dat zal dus genen vetten zijn. Niet dat ik me daar veel van aantrek natuurlijk.
Na een overnachting op mijn favoriete wijze (“à la belle étoille” zoals dat daar heet) stond ik klaar voor La Bouillonnante. Deze wedstrijd is goed voor 50km met 2000 positieve hoogtemeters. Naar Belgische normen is dat een aaneenschakeling van onmogelijke afdalingen en klimmen op de flanken van de Semois. Aangezien de start samen met de 24km was, slaagde ik er niet erin een goed overzicht te hebben. Eens de korte afstand na 12km afsplitste, bleken de eersten van de grote afstand in elkaars gezichtsveld te lopen. Het resultaat was een leuke strijd met vaak wisselende posities. Aan het einde van alle positiewissels liep ik als vijfde binnen. Mijn tijd van net geen vijf uur maakt duidelijk hoe lastig het parcours wel is. Er zijn niet zoveel andere wedstrijden waar de helling soms zo steil zijn dat je een ladder nodig hebt.
Amper vijf dagen na Bouillon, op 1 mei, was ik alweer aan de slag. Deze keer was Marche les Dames the place to be voor de Trail des Vallées du Chevalier. Hier vertrokken we rustig met een viertal aan de leiding. Tussen kilometers tien en veertien was een “passage technique” aangekondigd. Dat bleek een aaneenschakeling van loodrechte klimmen en afdalingen op de rotsen van Marche les Dames te zijn, voor een groot deel met touwen beveiligd die heel erg welkom waren. Om niet het voorbeeld van Albert I te volgen die hier indertijd ergens naar beneden gedonderd is, passeerde ik hier erg behouden. Daarna waren er immers nog 48 kilometer over om in te halen. Aan het einde van de “passage technique” liep ik dus in vierde positie, trok me op de daarop volgende beloopbare stukken op gang, rukt op naar voren en liep na een kilometer of 25 alleen aan de leiding. We kregen nog een paar pittige stukken te verwerken, maar ik hield er netjes een stevig tempo op na en kwam na 62 kilometer en een kleine zes uur lopen als winnaar aan.
Nu is het dan de bedoeling die lijn nog wat door te trekken. Ik heb in mei een paar lange wedstrijden voorzien. Meer bepaald een 100km trail in de buurt van Budapest, een etappeloop van 104+93 kilometer van Hongarije naar Roemenië en terug waar het asfalt me waarschijnlijk nogal pijn zal doen en om af te sluiten een 100km trail in de Ardennen. Natuurlijk zal ik dat niet allemaal volle bak kunnen lopen. Ik zal wel zien waar ik me goed voel. In juni zal ik me dan een beetje kalm houden, beloofd.