Nieuwsbrief oktober 2009

Mijn eerste wedstrijd van oktober was natuurlijk de 142km lange Grand Trail du Nord. Maar over mijn stekelige wedervaren daar konden jullie in mijn vorige nieuwsbrief al alles lezen. Het resultaat was in elk geval dat ik een groot deel van de maand doornen uit mijn vel gevist heb. Erg veel last had ik er niet van, maar leuk is toch anders.

Ik liet het alvast niet aan mijn hart komen en een weekje na de Grand Trail du Nord maakte ik een mooie trainingsloop naar Beernem. Onze vrienden van Blanco hadden daar hun jaarlijkse oefencross. Als ik op tijd zou komen, zou ik meedoen, anders niet natuurlijk. Het werd een leuke tocht van een kleine 80km. Voor de liefhebbers is de route te vinden op http://blog.ptityeti.be/node/72. Suggesties voor verbeteringen zijn altijd welkom. En met verbeteringen bedoel ik mooie, rustige paden en niet een kortere weg. Oh ja, ik was te laat en heb dus het hele eind mijn spikes voor niets meegesleurd.

Een weekend later stond dan de Ultra Tour de Liège (UTL) op mijn programma. Dat is een lus van 63km rond Luik. Onderweg worden vanzelfsprekend zoveel mogelijk de groene plekjes opgezocht. Twee weken na een 142km is het altijd een beetje afwachten hoe de benen reageren, dus hield ik me de eerste kilometers wat kalm. Dat wil zeggen, ik volgde gewoon mee in het viertal aan kop van de wedstrijd. Na een kilometer of vijftien volgden een paar vlakke kilometers over een Ravel, waar ik het tempo wat de hoogte injoeg. Als voormalig niet zo heel trage marathonloper kan ik nog altijd wel een stevig tempo ontwikkelen. Het gevolg was dat ik alleen aan de leiding kwam met een kleine voorsprong op mijn achtervolgers. Erg groot werd het verschil nooit en toen ik ergens rond het marathonpunt door een beetje verkeerd lopen een drietal minuten verloor, viel ik terug naar de tweede plaats. Ik voelde me gelukkig nog erg fris, kon het gat terug toelopen en ging er opnieuw vandoor. Daartegen had niemand verhaal zodat ik winnend toekwam na iets meer dan vijf uur. Hoewel het parcours met zijn voortdurende afwisseling van snelle stukken en steile hellingen (bvb. een mijnterril op en af knallen) zeker niet eenvoudig is, heb ik me toch zelden zo sterk gevoeld tijdens de volledige wedstrijd. De vorm is blijkbaar goed.

Het herstel van de UTL ging ook erg vlot zodat ik ergens in de loop van de week het idee kreeg om een weekend later in Duitsland de Röntgenlauf te gaan lopen. Dit is ook een ronde van 63km, of preciezer 63.3km wat overeenkomt met drie halve marathons, over een wandelroute met start en aankomst in het onooglijke Remscheid-Lennep. Dat dorpje is vooral gekend als geboorteplaats van Wilhelm Conrad Röntgen, de ontdekker van de Röntgenstralen. Niet alleen die Röntgenstralen zijn naar hem vernoemd, maar ook zowat alles in zijn geboortedorp. Inclusief deze wedstrijd dus. Behoorlijk onverwacht stond ik dan aan de start met meer dan duizend halve marathonlopers, een paar honderd marathonlopers, wat estafettelopers en ook nog een dikke vijfhonderd ultralopers. Dat allemaal samen laten starten is natuurlijk het ideale recept voor een veel te snelle start. Ik probeerde me een beetje te richten op de lokale favoriet wat na de eerste halve marathon ondanks het heuvelachtige parcours resulteerde in een doorkomsttijd van 1u22 als tweede ultraloper. Met een vijftal ultralopers doken we onder de 1u25. Behoorlijk zot. Tijdens de tweede halve marathon probeerde ik natuurlijk nog dat ene plaatsje te winnen. Dit deel van het parcours is duidelijk het mooiste en zwaarste deel. Hier heb je hele stukken door de bossen over onverharde, maar toch goed beloopbare paden. En af en toe eens een nijdige klim om het ons niet al te makkelijk te maken. Kort voor de 40ste kilometer kwam ik dan bij de koploper van de ultra die in zijn gezelschap de eerste twee lopers van de marathon had. Ik voerde even de forcing en enkel de twee marathonlopers volgden. Tijdens de voor hun laatste kilometers liepen de marathonlopers nog van mij weg. Ik passeerde het marathonpunt in 2u56. Het is een paar jaar geleden dan ik nog eens zo snel gelopen heb op een marathon… Tijdens de laatste halve marathon liet de snelle start zich behoorlijk voelen. Ik viel totaal stil. Gelukkig was ik niet de enige: van die vijf snelle starters zouden er maar twee de aankomst halen en de rest zat al onbereikbaar ver weg. Ondanks mijn zwakke einde won ik toch in 4u36 met een kleine tien minuten voorsprong op de tweede. De opbouw van mijn wedstrijd verdient hoegenaamd geen schoonheidsprijs, maar ja… winnen is winnen.

Een weekend later (we spreken intussen al over afgelopen weekend) was dan weer een trainingsweekend. De hoofdbrok was een lange duurloop langsheen de GR412 (GR des terrils) van Blegny naar Marche-les-Dames. De gps geeft me daarvoor een dikke honderd kilometer. Eerlijk gezegd viel het een beetje tegen. Naar mijn zin was er veel te veel asfalt. Er zijn echt wel mooiere GRs te vinden.

De plannen voor november zijn naar mijn normen vrij rustig. Het komende weekend is er de 4 Cimes en aan het einde van de maand Olne-Spa-Olne. Een erg klassiek najaarsprogramma.

This entry was posted in Nieuwsbrief. Bookmark the permalink.

One Response to Nieuwsbrief oktober 2009

  1. mutse says:

    Hallo Wouter,

    Nav. je commentaar op de GR412: de allermooiste blijft natuurlijk de GR571 é :-)
    Vorig weekend hebben weer een stukje afgewandeld met enkele vrienden (Sedoz – Trois Ponts – Grand Halleux – Ennal en de verbinding terug) en ‘t was gewoonweg prachtig (leuke hoogteverschillen, slechts 2 wandelaars ontmoet in 2 dagen !).
    Ik heb het boekje van deze GR liggen. Als je geinteresseerd bent, dan kan ik het je wel eens lenen….tenzij je de streek daar al van buiten kent é ;-)

    groeten,

    mutse

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>