Naar goede gewoonte breng ik jullie even op de hoogte van wat ik de afgelopen maand zoal uitgespookt heb. Eerlijk gezegd was het een vrij rustige maand. Een eerste wedstrijdje was de 4 Cimes: 33km doorheen het Land van Herve. Aangezien zowat alles over straat verloopt gaat dat voor mij nogal snel, maar toch sta ik hier graag aan de start.
De eerste kilometer loop steil naar beneden (passage in 3.02) en daar liep al twee man weg. Ik volgde in het groepje daarna. Een paar kilometer verder was ik er al aan voor de moeite en moest dat groepje laten gaan. Ik verzeilde alleen op een zesde plaats. Een paar tiental kilometer liep ik solo over de hellingen tot ik er rond kilometer twintig in slaagde iemand bij te halen en achter te laten. Onbewuste zakte ik wat weg naar mijn ultratempo zodat uit de achtergrond een trio terugkwam rond kilometer 25. Dat liet ik natuurlijk niet zomaar gebeuren, dus ik trok het tempo terug op en liep het drietal zelfs terug uit mijn spoor. De laatste kilometers kwam ik nog terug op een stervende Laurent, passeerde hem op vijfhonderd meter van de aankomst en nam op de vijfhonderd meter nog twintig seconden voorsprong. Als je op een steile klim steendood zit verlies je erg snel terrein. Zo werd het uiteindelijk een vierde plaats in 2u06. Met mijn huidige snelheid was dat het maximum dat ik kon verwachten.
De weken erna waren gewone trainingsweken. Eerst was er een weekend met het Rondje Guus. Dat is een groepsloop in de duinen tussen Scheveningen en Katwijk ter herinnering aan de in 2002 tijdens een wedstrijd op Reunion verongelukte ultraloper Guus Smit. Het was vooral vreemd om er te lopen zonder André. Normaal is hij degene die de groep leidt. De klassieke minuut stilte op het strand werden er dit jaar dan ook twee, ter nagedachtenis aan zowel Guus als André. Toch kan ik alleen maar jaloers zijn op zo’n mooi trainingsparcours. Dat wil ik thuis ook hebben.
Het weekend erna ging ik dan eens met de Confrérie des Horizons op stap. Die zijn bezig met alle GRP’s in Nord-Pas de Calais eens te lopen. Dat weekend hadden ze de GR du Pays du Ternois Nord gepland. Dat is een wandeling van ongeveer 76 kilometer een beetje ten westen van Béthune. Om middernacht stonden we met twaalf man klaar om dat eens helemaal af te lopen. Na een hele nacht en een deel van de ochtend rondhossen over modderige paden, kleine veldwegels, door bossen en weet ik veel wat nog allemaal stonden we terug aan ons vertrekpunt. Daarmee ben ik nu officieel “Chevalier de l’ordre de la Confrérie des Horizons”. Als dat geen ronkende titel is! Het was in elk geval een schitterende ervaring. Mogelijk doe ik nog wel eens mee met een van hun loopjes.
Vorig weekend was het dan weer tijd voor wat serieus werk. Eind november prijkt steeds de klassieker Olne-Spa-Olne op de kalender. Dat is elk jaar goed voor 65km doorheen de Ardennen. Het is tevens één van de grootste en sterkst bezette ultralopen van ons land. Verder dan een paar tweede plaatsen kwam ik hier nog niet. Tijd om daar eens verandering in te brengen. Het slechte weer de week voor de wedstrijd liet alvast een grote glijpartij vermoeden.
De eerste tiental kilometers bestonden zoals steeds uit heel wat positie wisselen. De posities stabiliseerden zich wat met mij in derde stelling. Halverwege, bij het binnenlopen van Spa, haalde ik de Duitser in tweede stelling bij en liep hem er een paar kilometer verder vrij vlot af. Enkel Robert, die me drie weken eerder tijdens de 4 Cimes klopte, liep nog voor mij uit. Rond kilometer 45 had ik ook hem te pakken. Een paar kilometer verder moest hij er tijdens een afdaling af. Tja, hij daalde echt wel als een strijkijzer. De laatste tien kilometer was het dan mijn beurt om een klop te krijgen. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging mij tempo hoog te houden, verloor toch terrein, maar haalde het uiteindelijk met een minuut marge op Robert. Het doet me erg plezier dat ik een jaar nadat ik hier hopeloos ten onder ging en André het exploot van zijn lopersleven realiseerde, ik hier winnend kan afsluiten. Eigenlijk ben ik wel wat trots deze overwinning aan André te kunnen opdragen.
Het parcours zelf viel uiteindelijk makkelijker uit dan ik verwachtte. Al bij al wat het allemaal prima beloopbaar. Thuis heb ik momenteel veel meer modder om in te trainen.
Om 2009 af te sluiten heb ik nog één ultra gepland. Dat is volgend weekend een nachtelijke 75km in de bossen rond Rambouillet (wat ten zuiden van Parijs). Het roetsjbaangehalte schijnt daar de moeite te zijn. Dat moet ik dus eens gaan verkennen. De rest van de maand zal ik vooral plannen maken voor 2010 denk ik.