De afgelopen maand was in de eerste plaats een uitbolmaand voor mij. Ik begon met L’Origole, een nachtelijke 75km in Le Perray-en-Yvellines. Dat ligt ergens ten zuidwesten van Parijs. Mijn grootste probleem was dat ik al doodmoe aan de start stond. Zelfs een poging om ter plaatse nog een beetje te slapen bracht niet veel zoden aan de dijk. De eerste ronde probeerde ik zo goed mogelijk vooraan mee te volgen, maar echt goed lukte dat nooit. Ergens in de top tien bleek al meer dan rap genoeg te gaan. Na een wat vlakker eerste stuk lieten ze ons alle hoeken van het bos zien. Wat was me dat. De hele tijd ging het helling op en af, over onmogelijke paadjes. Met op en af bedoel ik werkelijk recht naar omhoog en omlaag. De vele regen van de voorbij dagen maakte de beklimmingen op handen en voeten omhoog klauteren, terwijl je voor de afdalingen het best een geoefend skïer was. Na die eerste ronde zag ik al behoorlijk sterretjes. De tweede was zo mogelijk nog pittiger. De ondergrond was welliswaar iets beter loopbaar, maar het hoogteverschil compenseerde dat ruimschoots. In feite stuurde het parcours ons voortdurend een helling recht op en recht af. Bij mij ging het licht uit. Na die tweede ronde nam ik even de tijd om terug op kracht te komen alvorens de derde en laatste ronde aan te vatten. Gelukkig was dat de vlakste van de drie. Het slechte nieuws was dan weer dat er zo goed als de hele tijd geen pad te bekennen viel. In essentie was het gewoon tussen de bomen van lint naar lint lopen. Bij zonsopgang zat ook deze ronde erop, zodat ik na meer dan tien uur lopen eindelijk de finish haalde. Een sterke prestatie heb ik niet bepaald neergezet, maar ik heb me toch goed geamuseerd. Als de wedstrijd volgend jaar terug georganiseerd wordt (helemaal niet zeker; de plaatselijk jachtverenigingen hebben liever ‘s nachts geen lopers in hun bos) sta ik er gegarandeerd terug aan de start.
Dichter bij huis werd de maand natuurlijk gedomineerd door een uitgelezen kans om wat aan sneeuwlopen te doen. Dat heb ik de voorbij weken dan ook uitgebreid gedaan. De mooiste training was ongetwijfeld een duurloop van acht en een half uur doorheen de Ardennen. Het was daar ronduit prachtig in de bossen. Meer dan de helft van de tijd liep ik doorheen maagdelijke sneeuw. Geen enkel voetstapje te bekennen. Hoogstens hertjes en everzwijnen hadden zich voor mij reeds een weg doorheen het sneeuwtapijt gebaand. Het is waarschijnlijk onnodig te zeggen dat ik zo goed als geen mensen gezien heb tijdens die hele duurloop.
Een dagje later had ik een oriëntatieloopje in het Zoniënwoud voorzien. De benaming “Ultra longues distances” geeft aan dat het naar oriëntatienormen behoorlijk ver was, maar naar mijn normen viel dat goed mee. Een kilometer of twintig in vogelvlucht was voorzien. De wedstrijd werd gelopen in ploegen van twee, wat betekent dat ik ofwel iemand moest vinden die geen schrik heeft om wat extra kilometers te maken, ofwel iemand die degelijk genoeg kan oriënteren om mij op het rechte pad te houden. In Séverine vond ik zowaar de combinatie van beide eigenschappen. Fietsend naar de start had ik dan het twijfelachtige genoegen een sneeuwstorm in Brussel mee te maken. Het heeft wel iets om de kleine ring dichtgesneeuwd te zien en de auto’s op alle hellinkjes te zien doorslippen, maar als je daar met een vouwfietsje doorheen moet is dat toch niet alles. Gelukkig hadden ze de start met een half uurtje verlaat en zo geraakte ik er toch nog op tijd. De wedstrijd zelf dan. Tja, dat was baggeren doorheen een dikke sneeuwlaag natuurlijk. Op de paden was het nog enigszins toe doen, maar daarbuiten… Amai, flink lastig. Maar opnieuw was het o zo mooi. Het kostte ons iets meer dan drie uur om alle posten te vinden. De sporen in de sneeuw van de ploegen voor ons hielpen natuurlijk wel flink. Daarmee waren we het zevende ploegje dat het volledige parcours afwerkte. En het voordeel van te lopen met het enige meisje dat die-hard genoeg is om doorheen die sneeuwstorm naar de start te komen, is natuurlijk dat je als eerste gemengde ploeg toekomt.
Het jaar afsluiten deed ik naar goede gewoonte al lopend van oud naar nieuw in Westerlo. De afgelopen dagen liet mijn achillespees zich wat voelen. Dit zou in de eerste plaats beslissen hoe snel of traag ik zou lopen. Het eerste rondje vertrok ik vlot, zonder al te zot te doen. Een tempo in de buurt van Dirk leek wel geschikt. Na een kilometertje of vier besliste ik toch maar terug te schakelen naar duurlooptempo. De uitslag is er natuurlijk naar, maar voor de zoveelste keer al werd het jaar al lopend ingezet.
Het jaareinde is steeds het ideale moment om een terug te kijken naar het voorbije jaar. En dan zie ik achter mij toch wel een mooi jaar liggen. De cijfertjes liegen er niet om. Ik werkte in 2009 19 ultralopen af en daarnaast nog wat klein grut, gelopen in negen verschillende landen: België, Nederland, Frankrijk, Duitsland, UK, Hongarije, Roemenië, Algerije en USA. Alles samen zijn die goed voor meer dan tweeduizend wedstrijdkilometers. Een aantal keren ging dat heel goed en een aantal keren ging dat heel slecht zoals mijn gewoonte is. Vooral op de kennismaking met het Britse fellrunning en de verdere verkenning van de Amerikaanse 100 mijlers kijk ik met veel plezier terug.
Na terugkijken komt natuurlijk vooruit kijken. De planning voor 2010 ligt natuurlijk nog lang niet helemaal vast, maar het ziet er veelbelovend uit. Ik zal mijn eerste wedstrijd van 2010 pas lopen als het zomer is. Gelukkig is het op het zuidelijk halfrond nu zomer en heb ik volgende week al een 70km voorzien in Chili. Van de zomer gaat het dan terug naar de winter met de Trail Blanch’ in de Pyreneeën. De rest van het jaar zijn dan allerlei wedstrijdjes voorzien in België, Nederland, Frankrijk, Spanje, Italië, UK, Zweden, USA… en daar zullen nog wel een paar landjes bijkomen. Voor de specialisten geef ik een paar namen van wedstrijden die ik alvast gepland heb: TransGranCanaria, Barkley, JKM, Lakeland, Trans Scania en Tor des Géants. De niet-specialisten zullen ter zijner tijd wel horen wat achter die namen schuil gaat.