The Road To Barkley
Barkley lopen begint natuurlijk met inschrijven. Hiervoor moet je een essay “Why I should be allowed to run the Barkley” schrijven. Ik schreef het mijne. De weg naar Barkley verliep niet over rozen (of misschien juist wel: die hebben scherpe doornen). De laatste week van februari kreeg ik last aan de achillespees, die het finaal op 28 februari liet afweten. De daaropvolgende dagen kon ik zelfs niet normaal stappen. Mijn trainingen voor Barkley zagen er zo uit:
6/3: joggen/stappen van de eerste 35km van de TransGranCanaria. Flink ingetapet en regelmatig een flinke pijnscheut.
10/3: half uur gelopen. Nog steeds last. Dat half uurtje zorgde voor een terugval.
17/3: twintig minuten gelopen. Stram gevoel, maar niet echt pijn.
19/3: half uur gelopen. Voel niets meer.
21/3: vijftig minuten gelopen. Geen probleem
23/3: 1u10 gelopen. Geen probleem.
De dag erna vertrok ik. Op basis van deze trainingen (en de deskundige zorgen van Alex) moest het dus gebeuren.
The Road At Barkley
Contradictio in terminis, natuurlijk. Er is met moeite een pad tijdens de Barkley, laat staan een weg. Zich een weg banen, dat is dan wel weer toepasselijk. Gaandeweg ontdek je daar wel wat de wedstrijd zo lastig maakt. De grote lijnen zijn gekend, maar je moet er geweest zijn om het te begrijpen. Navigeren bleek moeilijk te zijn voor iemand die nog nooit ter plaatse is geweest. Het zoeken van de boeken valt wel mee al is er af en toe eentje waar ervaring handig kan zijn. Van mijn blessure heb ik totaal geen last gehad. Natuurlijk wel van pijn op zowat alle mogelijke andere plaatsen.
Een enkele ronde werd mijn resultaat.
The Road From Barkley
Op het moment dat ik dit schrijf is de weg naar huis nog lang niet volbracht. Toch zijn de belangrijkste conclusies reeds getrokken. In een vrij willekeurige volgorde:
Ik was er niet klaar voor. Zowel fysiek als mentaal. Maar dat wisten we op voorhand.
In topvorm zie ik me in staat tot een Fun Run. De vijf rondes liggen buiten mijn mogelijkheden. En ver erbuiten.
Ruim op voorhand ter plaatse aanwezig zijn en/of al eens deelgenomen hebben, is een gigantisch voordeel. Maak daarvan zelfs maar een GIGANTISCH voordeel.
Ik moet mijn navigeren (op kompas dwars door het bos) oefenen. Ik heb al een paar goede plaatsen in gedachten.
De doornen zijn niet zo dramatisch. Thuis heb ik wel een paar paden waar je met veel minder kleerscheuren niet doorheen geraakt.
Zowel naar filosofie als uitwerking is Barkley een van de mooiste wedstrijden die ik ken. Zoniet de mooiste.
Ik raad iedereen ten stelligste AF om deel te nemen. Het is echt niet nodig me concurrentie voor dat handvol plaatsen te geven.