Nadat de maand juli al vrij stevig was trok ik de lijn door naar augustus. In mijn vorige nieuwsbrief schreef ik al over de Lakeland100 die ik nogal moeizaam uitliep. Het hield me niet tegen om twee weken later naar Zweden te trekken voor een wedstrijdje. En nog niet zomaar een kleintje: van Malmö aan de Zweedse westkust liep het parcours helemaal naar de oostkust. En terug. Alles samen goed voor een afstand van 246km. Markeringen? Nee, daar doen we niet aan mee. We volgen een wandelroute. In principe is die gemarkeerd, maar hier en daar kan wel eens een pijltje verdwenen zijn. Bevoorradingen? Nee, daar doen we niet aan mee. Onderweg trekken jullie je plan wel. Wat als je wil stoppen? Geen idee, je ziet zelf maar hoe je terug in Malmö geraakt. Pure anarchie en nog de echte pioniersgeest vond je er terug. Dit is het soort lopen waar ik van houd.
Een dikke dertig lopers daagden op aan de startstreep. Het liep uiteen van lopers met een hele volgploeg inclusief mobilhome die hun regelmatig zou bevoorraden tot lopers die met volgeladen rugzak klaar waren om als het moest zonder enige hulp naar de hel en terug te lopen. Je hebt waarschijnlijk wel al geraden dat ik in de laatste categorie viel. Als snel liep ik samen met Andreas en Jari afgescheiden aan de leiding. De eerste uren ging het heel erg vlot, maar tegen de middag liet de zon zich van haar warmste kant zien. Dat maakt het lopen er niet eenvoudiger op. Na een kilometer of 50 moest ik Andreas en Jari (beiden met uitgebreide ondersteuningsploeg) laten lopen. Onder invloed van de warmte zakte het tempo bij mij behoorllijk. Toch duurde het tot het invallen van de duisternis voordat ik gepasseerd werd door een Zweeds duo. De nacht bracht niet echt beterschap. Wel integendeel. Tegen middernacht voelde ik me zo doodmoe dat ik amper nog in een rechte lijn kon lopen. Ik was duidelijk nog niet hersteld van de twee doorgelopen nachten tijdens de Lakeland twee weken tevoren. Ik legde me gewoon ergens langs het pad. Toen ik na een viertal uurtjes slapen net wakker was, passeerde een groep van een tiental lopers waarmee ik terug op pad ging. Eens de zon dan terug opkwam viel de groep uit elkaar. Samen met Mikkel ging ik er als snelste vandoor. Ik was natuurlijk het best uitgerust. Over mijn positie in de wedstrijd wist ik natuurlijk totaal niets. De volledige tweede liep ik samen met Mikkel. Het grote voordeel was dat hij een volgploeg had waar ik dan ook van kon profiteren. Op die manier gaat het een heel stuk vlotter vooruit. Bij het vallen van de tweede nacht was Mikkel degene die omviel van vermoeidheid. Terwijl hij stopte om te slapen ging ik gewoon verder. Een hele tijd hield ik er een prima tempo in tot het in de hele vroege uurtjes ook voor mij slapenstijd was. Ik legde me opnieuw wat langs het pad en sliep een uurtje of twee. Eens ik terug op pad was haalde ik al snel Boel bij. Die was me blijkbaar net gepasseerd. Het resterende veertigtal kilometer legde ik dan solo af, zonder iemand anders van de wedstrijd te zien. Aan de aankomst bleek ik tot mijn verrassing nog steeds als zesde toe te komen. Ik had eigenlijk verwacht dat ik veel meer terrein zou verloren hebben.
Aan het einde van augustus was het de bedoeling om er nog een 100 mijl in de Pyreneeën tegenaan te gooien. Daar wat omstandigheden heb ik die op het laatste moment maar laten vallen en gewoon door getraind. Afgelopen week kwam mijn weektotaal ergens tussen de 350 en 400 kilometer uit dus met die trainingen zit het wel goed. Intussen kijken ze dan ook een beetje vooruit. In september is maar één wedstrijd gepland. Het is er dan wel eentje van 330km rond de Valle d’Aosta in de Italiaanse Alpen. Onderweg moeten we maar liefst 24000 positieve hoogtemeters overwinnen. Ik ben van plan het rustig aan te doen, zoveel mogelijk te slapen ‘s nachts en zoveel mogelijk van de tijdslimiet te gebruiken. Kortom, om het te lopen als een trainingswedstrijd. Anders vrees ik dat ik niet op tijd zal hersteld zijn voor mijn enige wedstrijd in oktober. Dan gaat het Himalaya en dat zal nog een heel stuk lastiger worden.