Nieuwsbrief maart 2011

Eindelijk krijgen jullie nog eens een nieuwsbrief waarin wat wedstrijdactie te beleven valt. Toch begin ik met een kleine trainingsstage. Ik wist pas op het laatste moment dat ik tijdens de krokusvakantie thuis zou zijn. Zoveel zin had ik niet om gewoon thuis te zitten dus boekte ik tijdens het eerste weekend een vlucht naar om het even waarheen ik een goedkope vlucht vond en waar ik dacht dat in de buurt van de luchthaven wild kamperen zou lukken. Het werd Oslo-Rygge. Toen ik een paar jaar geleden in februari in Oslo was lag daar geen sneeuw en ook een webcam toonde geen sneeuw. Daar hoefde ik me dus alvast geen zorgen over te maken. Het weerbericht zag er goed uit dus ik zou zelfs geen regenjas nodig hebben. Direct bij landing bleek dit een misrekening te zijn. Er lag wel degelijk sneeuw en geen klein beetje. Mijn plan was om aan een meer te gaan kamperen zodat ik water zou hebben. Toen ik in het donker midden in een bos tot aan de knieën in de sneeuw stond en voor mij in het licht van de koplamp enkel een grote sneeuwvlakte zag op de plaats waar een meer hoorde te liggen besefte ik dat ik toch een paar serieuze inschattingsfouten had gemaakt. Uiteindelijk heb ik toch ergens midden in dat bos mijn tentje opgezet in de sneeuw. Veel andere mogelijkheden had ik niet. Van daaruit werkte ik dan mijn trainingen af. Hoofdzakelijk was het baggeren door de sneeuw, gelukkig dikwijls in een prachtig landschap. Toch heb ik er een stuk minder gelopen dan ik van plan was en wat meer in mijn slaapzak liggen opwarmen dan ik van plan was. Hoewel het meer een survivalstage dan een loopstage is geworden, vind ik dat ik dergelijke last-minute uitstapjes eens vaker zou moeten maken.

Quasi direct na mijn terugkeer uit Noorwegen reisde ik door naar Noord-Frankrijk. Daar testte ik de vorm al eens in de Trail Bullygeois des Poilus. Daar is het de bedoeling om zo snel mogelijk 55 kilometer lang heuvels op en af te knallen. Mijn ambitie was simpel: zonder forceren iedereen eraf lopen.
De eerste vlakke kilometers gooiden een paar lopers er direct de beuk in. Ik volgde zonder problemen. Eens de eerste hellingen eraan kwamen was er al snel maar eentje meer die mijn tempo volgde. Samen hebben we een hele tijd de korte nijdige hellingen op en af gevlogen. Ze kunnen daar echt wel zoeken om het ons zoveel mogelijk lastig te maken. In essentie neem je een langgerekte heuvelrug en zoekt zoveel mogelijk manieren om recht omhoog en omlaag te lopen. Zo rond kilometer twintig was het tempo nog steeds erg hoog en begon ik het welletjes te vinden. Ik trok een paar maal in de afdaling flink door. Dat bleek te volstaan om wat voorsprong bij elkaar te lopen. Het plan was dan om op het gemak binnen te lopen. Zo rond kilometer 35 liepen we een stuk doorheen de velden. Daar kan je goed rondkijken en ik zag dat mijn achtervolger op één, hooguit twee minuten van mij liep. Ik mocht dus zeker het tempo niet laten zakken en zette in tegendeel nog eens aan. Daarna heb ik hem niet meer gezien. Ik kwam toe in 4u17 en bleek toch nog een voorsprong van 17 minuten bij elkaar gelopen te hebben. De derde loper volgde zelfs al op drie kwartier van mij. Het had wat meer moeite gekost dan gehoopt maar de verwachte overwinning was binnen.

Een weekje later trok ik in een beslissing van het laatste moment naar Nederland. Voor de tweede maal werd ik Utrecht een herdenkingsloop voor de twee jaar geleden overleden André gehouden. Het was een heel geknoei met treinen om uiteindelijk toch nog te laat ter plaatse te geraken. Om de rest in te halen moest ik toch een hele tijd flink tempo maken over het jaagpad langsheen de Kromme Rijn. Het wandelpad dat daar vrij recent is aangelegd was een mooie ontdekking voor mij. Erg mooi om op die manier vanuit het centrum van Utrecht direct vele kilometers rustig en mooi pad te kunnen volgen. Na de tweede passage aan het bankje dat ter nagedachtenis aan André geplaatst werd, week ik van de Kromme Rijn af en liep nog een heel stuk over de Utrechtse Heuvelrug. Ik blijf dat een prachtig gebied vinden en voor mij is dit ook echt het gebied van André. Het is daar dat we verschillende jaren geleden samen trainden. Uiteindelijk ben ik die dag een uur of vijftien weg geweest waarvan ik ongeveer de helft gelopen heb en de rest op de trein zat.

Het laatste weekend van maart was het dan Parijs dat op mijn programma stond. Het plan was opnieuw simpel: winnen. Hier wilde ik mijn trainingen van de afgelopen winter verzilveren. Je start hier in de groene rand rond Parijs, loopt zeventig kilometer doorheen de bossen dan een tiental kilometer langsheen de Seine en op het einde nog de trapjes van de Eiffeltoren op. Met tweeduizend man aan de start trokken we ons op gang en ik zat al snel waar ik moest zijn: in de kopgroep. Daar draaide ik prima mee tijdens het eerste stuk naar de eerste bevoorrading bij kilometer 22. Dit deel is in vergelijking met wat erna komt een biljarttafel, maar wanneer je bij ons een dergelijke halve marathon zou organiseren zou die toch de reputatie van moordend zwaar parcours hebben. Met een vrij omvangrijke kopgroep vlogen we er stevig in. Bij de eerste bevoorrading liep vlak voor mij een viertal, ik volgde als vijfde en kort na mij een tiental lopers. Ik passeerde de bevoorrading na 1u26. De hele tijd liep ik erg gemakkelijk tot een paar kilometer na die bevoorrading. Veel te vroeg begon de inspanning door te wegen. Nog een paar kilometer haalde ik plots de lopers voor mij terug bij. Aan een kruispunt was geen enkel lint te bespeuren. We probeerden een beetje in de verschillende richting, maar niks. Geen markeringen te zijn. De zoekende groep groeide aan tot een man of twintig en uiteindelijk probeerde iedereen wat op goed geluk het parcours terug te vinden. Het lukte iedereen wel (denk ik toch; mogelijk lopen er daar nog een paar rond te dwalen) maar was de volgorde helemaal door elkaar geschud. Wat erger was, mij lukte het totaal niet meer om op gang te komen. De benen waren totaal leeg. Ik probeerde wel, maar het ging voor geen meter meer. Tot gedesillusioneerd kwam ik toe bij de tweede bevoorrading aan kilometer 56 in een hopeloos verloren positie. Ik had er even tijd nodig om mezelf wat samen te rapen alvorens verder te gaan. Samen met Dennis die het ook zwaar had heb ik zonder forceren het resterende deel tot de aankomst afgelegd. Een erg zwaar teleurstellend resultaat. Toch wel hard om op die manier te zien dat de bijna drieduizend trainingskilometers die ik sinds nieuwjaar afwerkte nul komma nul resultaat opleveren…

Na Parijs heb ik een week amper gelopen en begin er intussen terug in te vliegen. Waarschijnlijk probeer ik binnenkort nog iets tijdens een wedstrijdje, maar ik weet het nog niet goed. Het valt allemaal nog te bekijken wat ik de komende tijd ga doen. Jullie horen het wel in een volgende nieuwsbrief.

This entry was posted in Nieuwsbrief. Bookmark the permalink.

3 Responses to Nieuwsbrief maart 2011

  1. Dennis says:

    Dag Wouter,

    Nogmaals een dikke merci om mij de laatste 30km naar de lichtstad te vergezellen ! Nu ik erop terugkijk vanuit mijn zetel was het toch wel heel plezant :)
    Veel succes met de volgende wedstrijden (3000k training is nooit voor niets geweest, je zal wel vlammen één van de volgende),
    Dennis

  2. erwin says:

    hallo Wouter, oppassen met al te zware woorden. Je zou er nog depressief van worden ;-) (Ultra)lopen is er om je blij en goedgemutst te maken. Een tegenvallende wedstrijd kan allerlei oorzaken hebben. Niet teveel nadenken, gewoon doorgaan en in het vervolg wat beter je tapering periode inplannen :-)

  3. Stijn Fonck says:

    Beestig verslag weer! Spijtig van Parijs – underresting?

Leave a Reply to erwin Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>