De maand juli was voor mij in de eerste plaats een trainingsmaand. Zeker het begin van de maand bolde ik gewoon mijn kilometers zonder heel veel meer. Tegen het einde van de maand kwamen er dan toch een paar uitstapjes bij waar ik wat meer over kan vertellen.
Het eerste was een klein uitstapje tijdens het lang weekend rond 21 juli (toch als je zoals wij de brug maakt). Vier dagen thuis blijven vind ik compleet immoreel, dus had ik voor die dagen gelukkig een vliegticket klaar liggen. Het bracht me naar Barcelona vanwaar een trein en bus me naar de Spaanse Pyreneeën brachten. De eerste dagen dat ik daar was gebruikte ik om wat te trainen. Zeker op vrijdag was het een erg stevige duurloop van een uur of zeven over een parcours dat ik als een prima voorbereiding op Barkley beschouw. Ik liep meer naast dan op een pad en de paden die er waren liepen zelden de richting uit die ik wou uitlopen. En natuurlijk stonden paden op de kaart die er in werkelijkheid niet waren en waren omgekeerd de paden op het terrein met de beste wil van de wereld niet op de kaart te bespeuren.
Op zaterdag was ik dan vroeg uit de veren. Ik was van plan een wedstrijdje, de Ultra Trail de l’Emmona, te lopen en als ze om zes uur ‘s morgens starten zit lang uitslapen er niet echt in. De opdracht bestond uit een toertje van 106 kilometer met in totaal 8500 positieve hoogtemeters. Dat valt in de categorie “behoorlijk zotjes”. Het eerste deel van de wedstrijd liepen we behoorlijk laag en dat lag me eigenlijk wel. Ik draaide vlotjes vooraan mee. Het laatste stukje naar de top van de Taga (net boven de 2000m) moest ik wat lossen, maar ik passeerde er nog in vijfde positie. Van de top ging het recht naar beneden over een erg steile grashelling. Aan haarspeldbochten en paden doen die Spanjaarden niet mee. Dat is voor softies. Mijn ervaring is dat die mannen daar als zot naar beneden vliegen. Misschien deden ze dat wel, maar ik vloog in elk geval gewoon mee. Terug beneden liep ik zelfs gewoon aan de leiding.
Tijdens de volgende klim werd duidelijk dat ik niet in mijn beste klimdag was. Ik moest behoorlijk wat terrein toegeven, maar in de daarop volgende afdaling ging het terug een heel stuk beter. We liepen nu steeds dieper het hooggebergte in. De volgende klim verloor ik terug terrein. Hier liep het het parcours een tijdje over een graat met verschillende toppen van net boven de 2800 meter. Het parcours was hier echt wel wat te technisch voor mij. Dikwijls was het eens stukje op handen en voeten over de rotsen klimmen en tijdens afdalingen van rotsblok naar rotsblok springen. Dat is nooit echt mijn specialiteit geweest in zolang ik in ons vlakke landje blijf wonen zal het waarschijnlijk nooit mijn specialiteit worden. Na nog maar eens een afdaling volgde de klim naar de top van de Puigmal. Met zijn net geen 3000 meter was dat het hoogste punt van de wedstrijd. Om er te geraken moesten we op een dikke drie kilometer 1000 meter stijgen. Ik geraakte tijdens die klim voor geen meter vooruit. Bar en bar slecht. In de afdaling kwam ik dan weer op gang. Na een zacht dalend stuk op grote hoogte ging het erg steil omlaag de vallei in. De afdaling ging bij mij schitterend. Het was een afdaling met veel boomwortels, wat stenen en steengruis, maar weinig rotsblokken. Zoiets ligt me wel. Ik zat perfect in het ritme en kon zonder problemen de hoogtemeter in de richting van 50 meter per minuut duwen. Verticaal is dat voor alle duidelijkheid. Als je dat nog kan na meer dan tien uur lopen gaat het echt wel goed.
De rest van de wedstrijd liepen we terug een stuk lager en het verhaal bleef grotendeels hetzelfde: tijdens de beklimmingen terrein verliezen en tijdens de afdalingen terrein terugwinnen. Uiteindelijk kwam ik toe als zeventiende na net geen twintig uur lopen. Mijn beklimmingen waren rotslecht en mijn afdalingen waren supergoed. Ik kijk dus met een erg gemengd gevoel terug op mijn wedstrijd. Top zal ik hier nooit zijn. Daarvoor is het parcours te zwaar en te moeilijk, maar ik moet toch een stuk beter kunnen dan dat.
Een weekje later trok ik eventjes naar Zwitserland om in Davos de Swiss Alpine Marathon te gaan lopen. In tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden is die 78 kilometer lang. Met de 2700 positieve hoogtemeters valt hij in de categorie “soft”. Naar mijn normen toch. Tijdens de aanloop naar de wedstrijd had ik een flink slaaptekort verzameld, dus mijn ambitie was eerder beperkt. Op vrijdagavond vloog ik na het werk naar Genève. Ik had er nogal laat aan gedacht dat je naar Genève weliswaar veel goedkope vluchten hebt, maar dat tussen Genève en Davos zo ongeveer heel Zwitserland zit. Gelukkig zijn die Zwitsers erg milieubewuste jongens en kreeg je bij de inschrijving een treinticket heen en terug naar Davos vanuit elk Zwitsers station. Daar heb ik dus behoorlijk optimaal gebruik van gemaakt. Anders was dat wedstrijdje een behoorlijk dure grap geworden. Ik was natuurlijk wel een tijdje onderweg en het was dan ook al na middernacht toen ik in Davos toekwam.
Ik rolde mijn slaapzak uit op een tribune op een paar tiental meter van de start en probeerde toch een paar uurtjes slaap te verzamelen voor de ochtendlijke start. Na die start loop je een heel stuk doorheen de vallei naar Filisur. Het gaat af en toe een klein beetje op en af, maar naar mijn zin zit er toch wel erg veel asfalt in de eerste wedstrijdhelft. Het ging dan ook een pak sneller dan ik gewoon ben. Tegen dat de eerste (en enige noemenswaardige) klim eraan kwam deden al mijn beenspieren al lastig van de kloppen op dat harde asfalt. Na mijn ervaring van de week tevoren was het niet echt een verrassing dat de klim niet echt goed ging. Niet zo barslecht als de week tevoren, maar toch slecht. Na de passage aan de Kesch-hütte daalden we een klein beetje en werd het terrein wat rotsachtiger. Dat ging me dan weer een stuk beter af dan de andere lopers. Zelfs het kleine klimmetje naar de Sertigpas (dik 2700 meter hoog) dat daarop volgde ging verrassend goed. Van de pas was het in hoofdzaak een afdaling naar Davos. Ik had er natuurlijk zin in en gooide me flink in de afdaling. Het was een erg eenvoudige afdaling met een wel heel erg goed begaanbaar pad waar amper een steentje op ligt. Echt iets waar je volle bak op kan lopen en dat deed ik dan ook. Na vijf haarspeldbochten had ik al twee lopers ingehaald die de afdaling duidelijk iets minder leuk vonden. En toen slaagde ik erin om mijn voet wel heel slecht neer te zetten op één van de zeldzame stenen op het pad. Het deed niet bepaald deugd en de laatste twintig kilometer naar de aankomst heb ik meer gestrompeld dan gelopen. Ik kwam daar toe als 42e (op meer dan 1000 aankomsten) na net geen acht uur lopen en strompelen, voor wie het zou interesseren. Mijn enkel stond helemaal gezwollen. Bij de vriendelijke EHBO ben ik dan maar wat verband gaan halen om toch wat steun te geven. Het is natuurlijk typisch dat ik zonder problemen over de rotsen huppel als het nodig is, maar dan uitgerekend op zo’n doodsimpele jeannettenafdaling mijn enkel om zeep help.
Ondertussen zijn we een week verder en is de enkel nog steeds erg gezwollen en gevoelig. Mits stevig tapen lukt lopen gelukkig wel en dat doe ik dan ook. Zonder tape lopen is echt geen goed idee heb ik al gemerkt. Ik hoop vooral dat het niet te lang duurt voordat mijn enkel terug een wat normaler formaat krijgt. Ik heb nog wel een paar plannen waar ik beide enkels hard voor zal nodig hebben.
Het enige andere meldenswaardige van afgelopen maand is dat ik in eigen gemeente Merelbeke ben uitgeroepen tot Merelbeeks Ambassadeur. Volgens de oorkonde is dat omwille van mijn “bijzondere sportieve verdiensten” en mijn “uitzonderlijke bijdrage aan de uitstraling van de gemeente Merelbeke”. En ik die dacht dat het was omdat ik zo’n lieve jongen ben. Hoe een mens zich toch kan vergissen.