Nieuwsbrief september 2011

Zoals aangekondigd was het afgelopen maand vooral de bedoeling om in de Tor des Geants goed voor de dag te komen. Deze wedstrijd maakt een grote lus van 330km rond de Valle d’Aosta. Onderweg moeten niet minder dan 24000 hoogtemeters overwonnen worden. Vorig jaar liep ik hier mee als voorbereiding op de Himal Race, maar dit jaar was het de bedoeling om echt voor de prestatie te gaan. De ervaring leert dat er tijdens dergelijke wedstrijden altijd veel te snel gestart wordt. De eerste vijftig kilometer wou ik zeker niet in de top 20 lopen om dan rustig naar voren op te schuiven.

Direct na de start in Courmayeur klommen we een eerste col op. Die ging bij mij behoorlijk goed. Eens we wat hoger kwamen werd het weer een stuk bewolkter. Gelukkig maar want in de vallei was het echt veel te warm. Ik passeerde de col ergens rond de vijfentwintigste plaats zoals ik in gedachten had. De afdaling ging opnieuw erg gemakkelijk. Ik haalde zelfs een paar lopers bij. Helemaal in de vallei net voor de bevoorrading in La Thuile liet ik me dan weer eens van mijn lompste kant zien en zette mijn voet verkeerd neer op een steen die natuurlijk niet opzij wou gaan. Het was dezelfde enkel die me een goede maand eerder in Zwitserland al eens parten speelde en nu deed het nog veel minder deugd. Ik sukkelde het stukje naar de bevoorrading verder waar ik de enkel stevig intapete.
Terug uit de bevoorrading vertrekken verliep wat moeizaam, maar na een tijdje kwam ik toch op gang. De klim tot op 2700 meter lukte vrij goed. Ok, dat ziet er goed uit voor de rest van de wedstrijd. In de afdaling moet je een erg moeilijk stenenveld over. Ik ben daar zowiezo niet echt goed in en deed het nu echt wel rustig aan. Het kostte me natuurlijk wat plaatsen, maar al bij al kwam ik nog vrij vlot in de vallei. Daar ging het terug omhoog tot 2700 meter hoogte. Tegen het einde van de klim begonnen mijn enkel en de bijhorende achillespees waarvoor ik op voorhand eigenlijk het meeste schrik had, toch behoorlijk tegen te werken.
In de afdaling wilde ik terug flink tempo ontwikkelen, maar op mijn omgeslagen enkel steunen lukte amper. Eerst probeerde ik nog met behoorlijk wat manken te lopen, maar al gauw werd mijn tempo gereduceerd tot strompelend wandelen. Het duurde een eeuwigheid voordat ik de bodem van de vallei bereikte waar ik in een auto van de organisatie stapte. Nog een kleine driehonderd kilometer zonder zelfs normaal te kunnen stappen zou echt niet lukken.

Het ging recht richting Rode Kruis waar mijn enkel verschrikkelijk gezwollen en erg pijnlijk bleek te zijn. De brave mensen hebben me direct verder gestuurd naar de spoed van het ziekenhuis van Aosta. Na foto’s bleek het gelukkig geen breuk te zijn en om 1u ‘s nachts werd ik terug op straat gezet. Gelukkig was Michiel zo vriendelijk me op een dergelijk onmenselijk uur te komen oppikken. De dag erna ging het terug richting ziekenhuis voor een consultatie bij de osteopaat. Ik verliet het ziekenhuis op krukken en daarmee heb ik toch anderhalve week rondgehupt. Daarna werden de krukken vervangen door een brace. Ik heb intussen al behoorlijk wat op de mountainbike gezeten, maar lopen was er tot nu toe niet bij. Het ziet er naar uit dat ik daarvoor binnenkort groen licht ga krijgen en dan kunnen we terug beginnen opbouwen. In afwachting houd ik me wel bezig met het maken van allerhande wilde plannen.