Over de voorbije maand valt niet zo heel veel te melden. In het begin van de maand heb ik nog meer gefietst dan gelopen. Eens ik terug mocht beginnen lopen, heb ik die fiets toch terug aan de kant gezet. De eerste weken waren rustig terug een beetje opbouwen. Om mijn uithouding terug op peil te kregen, laste ik een klein trainingsstage in. Daarvoor trok ik tijdens het lang weekend van 1 november naar de Roemeense Karpaten. Mijn bedoeling was om de bergen in te trekken, maar liefst ergens waar ik niet door sneeuw geblokkeerd zou raken. Dat betekent dus ofwel niet te hoog, ofwel zuidelijk genoeg. Ik hoopte zoiets te vinden in de Karpaten.
Vanuit Boekarest trok ik met de trein naar Azuga. Een beetje na de middag begon ik van daaruit het Bucegi-massief in te lopen. Tegen het invallen van de duisternis probeerde ik nog snel de klim naar de top van de Omu (2505m hoog) te maken. Boven de 2000m lag er al behoorlijk wat sneeuw, maar het pad was gelukkig goed te volgen. Alleen de laatste klim naar een col was wat moeilijk. Daar moest je op handen en voeten door de sneeuw omhoog klauteren. Ik geraakte er toch op en bij het vallen van de nacht stond ik boven op de Omu waar ik in de berghut overnachtte.
De volgende dag vertrok ik vroeg voor een grote toer rond het Bucegi-massief. Op een klein stuk in het zuiden naar, waar skipistes de helling totaal vernield hebben, was het gewoon prachtig. De Karpaten zijn laag genoeg om goed toegankelijk te zijn, maar hoog genoeg om spectaculair te zijn. Het is exact wat ik zocht. Tegen de avond kwam ik terug in de buurt van de Omu. Omdat het seizoen afgelopen was, was de berghut niet meer geopend. Het had dus niet veel zin daarheen te lopen. Ik heb dan maar mijn tentje opgezet op een bergtop vlak naast de Omu. Ik stond er met in alle richtingen een prachtig uitzicht op de bergen. Zo mooi heb ik mijn kampeerplaatsjes nog niet veel gehad. Eigenlijk was me serieus afgeraden om wild te kamperen. Blijkbaar lopen in de Karpaten behoorlijk wat beren rond waar je toch beter een beet voop oplet. Ik zag echter niet in wat een beer ‘s nachts op een verlaten bergtop zou komen zoeken. Blijkbaar zagen die beren ook geen goede reden, want ik heb er geen gezien.
De derde en voor mij laatste dag daalde ik eerst af via een pad waarop de sneeuw hardgevroren lag. Dat was ongeveer even comfortabel als lopen op een glijbaan en gaat erg traag vooruit. Na de afdaling maakte ik nog een lusje over de heuveltoppen aan de overkant van de vallei. Daarna was het tijd om terug naar Boekarest en dan naar huis te trekken. Wie wat foto’s van de Karpaten wil bekijken kan terecht op http://picasaweb.google.com/ptityeti/Karpaten.
Mijn uithouding komt stilletjes aan in orde. Aan snelheid ontbreekt het me nog wat, maar de bedoeling is om daar de komende weken aan te werken. In november is het in elk geval de bedoeling om terug wat wedstrijdactie in te voegen. Mijn come-back is voorzien op 11 november in Engeland. Daarna zullen er nog wel een paar wedstrijdjes volgen, al gaan het in eerste instantie eerder korte zijn. Verslagen komen in de volgende nieuwsbrief.