Nieuwsbrief november 2011

Voor november krijgen jullie nog eens een korte nieuwsbrief. Tijdens het lange weekend van 11 november trok ik eventjes naar Engeland om daar een wedstrijdje te lopen. Ik liep er de Druid Challenge, een etappeloop van drie dagen over de Ridgeway van Tring naar Londen. De wedstrijd volgt de hele tijd een van de zogenaamde national trails. Op die manier was ik er wel gerust in dat het een mooi parcours zou worden. De Ridgeway zelf blijkt zowaar de oudste weg van Engeland te zijn. Zijn leeftijd van 5000 jaar vind ik in elk geval bijzonder respectabel.

Op 11 november zelf stond ik dan aan de start van de eerste etappe van 47 kilometer. Erg veel ambitie had ik niet. Ik hoopte in de eerste plaats dat de enkel zich zou gedragen na alle problemen van de afgelopen tijd. Ik volgde gewoon een beetje mee, voelde dat het vrij vlot ging en liep al snel mee met de kopgroep. Nog wat verder dunde dat kopgroepje uit en tegen halverwege liep ik zelfs alleen aan de leiding. Na een kilometer of dertig werd ik wel heel erg vlot voorbij gelopen door Nathan. Hoewel ik op het einde wat stil viel hield ik de tweede plaats zonder problemen vast. De hele tijd voerde het parcours over een heuvelrug. Soms doorheen mooie bossen, maar ook dikwijls over kale toppen. Het was een stuk pittiger dan ik op voorhand verwacht had. Ongetwijfeld heb je dikwijls prachtige uitzichten, maar omdat er de hele dag een dicht mist hing heb ik daar geen fluit van gezien.

De tweede dag (een korte etappe van 43 kilometer) ging Nathan er van bij de start vandoor. We zouden hem pas aan de aankomst terug zien. Een eind achter hem volgde ik samen met Robbie. Ik zou de hele dag in de buurt van Robbie lopen. Soms liep hij wat voorop, soms liep ik wat voorop maar het verschil werd nooit groot. Tegen het einde van de etappe kregen we het beiden wat moeilijker en zeker bij mij ging het helemaal niet goed. Vooral mijn hamstring liet het afweten. Dat risico loop je natuurlijk wanneer je nog niet veel getraind hebt. Op het einde werden we dan ook voorbij gestoven door twee andere lopers. Een vijfde plaats werd mijn resultaat in deze etappe. Opnieuw was het ongetwijfeld een prachtig parcours, maar heb ik niet veel meer gezien dan dichte mist.

Etappe drie over een afstand van 45 kilometer werd helemaal problematisch. Van bij de start bleek de hamstring helemaal verkrampt te zijn. Ik hoopte dat het met het vorderen van de kilometers wat zou beter, maar de bleek totaal ijdele hoop te zijn. In tegendeel. Het ging bij mij van kwaad naar erger. Met veel gesukkel geraakte ik toch als 18e aan de aankomst maar daarmee is alles gezegd. Uiteindelijk werd ik nog zesde in het totaalklassement over de drie dagen. Die laatste etappe hebben we eindelijk eens een mooie blauwe lucht gehad en ik kan dus echt wel bevestigen dat het een mooie streek is. Op zich is de Druid Challenge een mooie leuke wedstrijd die ik kan aanraden.

Voor de petite histoire kan ik nog vertellen dat die tweede etappe de honderdste maal was dat ik finishte in een wedstrijd over de marathonafstand of langer. Op zich natuurlijk niets speciaals, al zullen er niet veel zijn die dat op mijn leeftijd al verzameld hebben. Zoals jullie wel weten werden die een beetje over de hele wereld gelopen. Het aantal daarvan dat ik in Vlaanderen liep is exact… nul. Er is echt wel nood aan een paar leuke wedstrijdjes bij ons.

Na de Druid Challenge heb ik een beetje gerust en ben daarna terug goed beginnen trainen. Dat leek me wel nodig. Erg lang heeft het niet geduurd. Na een paar dagen kreeg ik al last van de scheen. Opnieuw was het aan de kant van mijn slechte enkel. Blijkbaar corrigeer ik daar toch wat mijn pas, waardoor alle spieren in dat been elk om beurt eens overbelast geraken. De overige wedstrijden die ik in november in gedachten had zijn dan ook in het water gevallen. Na een dikke week stil liggen ben ik terug beginnen lopen. Op dit moment beperk ik me nog steeds tot één, maximaal anderhalf, uur lopen per dag. Ik heb beslist om eens helemaal vanaf nul op te bouwen. Pas tegen het voorjaar wil ik er helemaal staan. Dat geeft me vier maanden de tijd om rustig op te bouwen. En dan hoop ik terug vertrokken te zijn voor een jaar met nog vele wilde plannen.