Nieuwsbrief maart 2012

Het eerste weekend van maart liep ik de TransGranCanaria, maar dat lazen jullie al in de vorige nieuwsbrief. Geen enkele reden om dat nog eens te vertellen. Een weekend later kan je me in Nederland terugvinden. Ik liep er mee met André’s Kromme Rijn Marathon. Dit is een trainingsloop die jaarlijks wordt gehouden ter herinnering aan de in 2009 overleden André Van De Vliert. Het was een prachtige lentedag. Echt zalig om langsheen de Kromme Rijn te lopen. Voor mij was daarbij de ideale gelegenheid om toch wat kilometers te maken. Ik ben bijzonder tevreden dat ik er terug bij was.

Een weekje later trok ik dan Montgenèvre, in de Franse Alpen, om wat in de sneeuw te gaan spelen. De eerste dagen werden gevuld met langlaufen en een sneeuwschoenwandeling. Dat laatste is iets wat ik nog nooit gedaan had. Het is wel eens leuk om te doen moet ik zeggen. Maar zeker niet te onderschatten qua inspanning. Zeker als je de wat diepere sneeuw opzoekt is het een stevige training om daar wat mee rond te huppelen. De volgende dag stond dan een wedstrijd op het programma. Met zijn 26 kilometer was hij aan de bijzonder korte kant, maar in de sneeuw lopen is altijd leuk. Bij de start ging het natuurlijk veel te snel voor mij. Ik koos gewoon voor mijn eigen ritme en zou verderop wel proberen om wat volk terug te pakken. Eens we stevig begonnen te klimmen lukte dat effectief. Op de col volgde een mooi wild stukje waarna we de achterliggende vallei indoken. Toen begon een klassiek verhaal van zoeken naar het goede spoor en daarbij meer kijken naar de lopers voor je dan naar de markeringen. Het resultaat was er dan ook naar: plots realiseerden we ons dat we al een tijd geen markeringen meer gezien hadden. We kozen dan maar de optie om recht naar de bodem van de vallei te lopen en zo kwamen we netjes bij een controlepost uit. Ik heb er nog steeds geen idee van of we nu uiteindelijk te veel of te weinig zouden gelopen hebben. Daarna ging het terug omhoog naar een hoogte van ongeveer 2500 meter. Eens op de top viel het uitzicht wat tegen door de bewolking en dan ging het natuurlijk weer omlaag. Die laatste afdaling naar Montgenèvre slaagde ik er nog in om 1 loper bij te halen wat me op een 15e plaats deed uitkomen. Niet bijster goed natuurlijk, maar het was een leuk loopje en vooral… ik liep zonder enige last.

Na de wedstrijd werd nog wat stevig gelanglaufd. Na terugkomst van de Alpen liep ik nog een paar dagen op Belgische bodem rond en vloog dan de grote plas over naar Tennessee. Daar zou ik me nog eens aan de Barkley gaan wagen. In mijn nieuwsbrief van twee jaar geleden (deze: http://blog.ptityeti.be/2010/04/nieuwsbrief-maart-2010/) legde ik al eens uit wat dat is. Je moet het daar maar nalezen. Ik beperk me nu tot te zeggen dat het echt wel een lastige wedstrijd is. Deze keer trok ik er een goede week op voorhand heen, wat me toeliet om ter plaatse wat te trainen. De hielp blijkbaar zeer goed. Hoewel ik de eerste ronde na een uur al volledig alleen liep, slaagde ik erin om alle boeken direct te vinden. Ik voelde me ook de hele tijd prima wat me een ronde tijd van 8u23 opleverde. Voor een afstand van 20 mijl (32km) lijkt dat misschien traag, maar naar Barkley-normen is dat echt wel zeer goed gelopen. Twee jaar geleden deed ik daar meer dan vier uur langer over. De tweede ronde ging dan iets minder vlot. Eerst verloor ik wat tijd bij het zoeken van boek 2. Bij de afdaling van Checkmate Hill was ik blijkbaar wat te veel naar links afgedwaald. Met een beetje tijdsverlies had ik het boek dan toch te pakken. Verderop in de ronde lieten vochtigheid en het voortdurend op steile hellingen lopen zich voelen. Mijn voetzolen hadden er echt geen deugd van. De tweede helft van de ronde werd gereduceerd tot moeizaam vooruit sukkelen. Vooral de afdaling van de Zip Line in het donker wat geen pretje. Na twee rondes stond een tijd van net 24u op de chrono. Dat is op tijd om nog een derde ronde te beginnen. Langs de andere kant zou ik die enkel maar aan strompeltempo kunnen afleggen. Een tijd beneden de 15u die ik zou nodig hebben om nog binnen de tijdslimiet te blijven zou me echt niet gelukt zijn. Ik besliste niet meer aan een dergelijke wanhoopspoging te beginnen. Op http://www.geoffreybakerphotography.com/?page_id=1769 vind je op ongeveer driekwart van de pagina een foto van hoe mijn voeten er na twee rondes uit zagen. Het doet geen deugd om daarmee verder te gaan.
Ik kijk een beetje met een gemengd gevoel op de wedstrijd terug. Enerzijds wilde ik absoluut een Fun Run (drie rondes) wat niet gelukt is, maar anderzijds ging die eerste ronde toch echt wel veel beter dan ik verwacht had. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik een Fun Run kan en de volle vijf rondes… hmmm, mogelijk zijn die ook wel haalbaar! Ik zal de komende jaren nog eens moeten terugkeren voor een derde poging.

Daarna had ik hetzelfde dwaze idee als twee jaar geleden: donderdagmorgen op Zaventem landen en vrijdagavond al aan de start van de JKM staan. Dat is een 100 mijler waarin je zowat de hele Nederlandse kust afloopt. Twee jaar geleden werd het een totaal fiasco en nu was dat niet anders. De lus voor het strand ging nog vrij vlot. Rut vertrok veel te snel, maar achter hem liep ik een tijd met Geert mee. Uiteindelijk liet ik hem lopen en ook Jeffrey kwam me nog voor het strand voorbij aan een tempo dat me veel te hoog leek. Voor mij in elk geval. Na 30-35 kilometer herhaalde het scenario van twee jaar geleden zich. Ik voelde mijn benen totaal verzuren. In combinatie met een zwaar strand en wind op kop viel ik helemaal stil. Tijdens een andere wedstrijd sukkel je daar wel doorheen, maar in de JKM gaat dat niet. De tijdslimiet is zo scherp dat je aan een degelijk tempo moet blijven lopen. Verder spartelen is daar zinloos. Bij Katwijk ben ik dan maar uit de wedstrijd gestapt.

De maand maart (en ook al een stuk april) bracht niet helemaal wat ik ervan hoopte, maar er is een groot lichtpunt. Dit is de eerste nieuwsbrief sinds lang waarin je met niet hebt horen klagen of één of andere blessure. Dat is net op tijd. Ik lanceer me direct op een zwaar programma. De komende drie maanden heb ik bijna elk weekend wel iets voorzien. Jullie horen in een volgende nieuwsbrief wel wat dat allemaal is en hoe het gelopen is.