Jullie merken dat de nieuwsbrief terug behoorlijk lang geworden is. Gewoonlijk is dat een goed teken.
Het eerste weekend van april kan je me terugvinden in de JKM. Maar dat had ik al in nieuwsbrief van maart gesmokkeld en ga ik hier niet meer herhalen. Een week erna trok ik dan dezelfde richting uit. Deze keer naar Castricum om er de Bos-, Duin- en Strandloop te lopen. Dat is een 60km die in het natuurgebied tussen Castricum en Schoorl loopt. Je moet maar eens op een kaart kijken. Er ligt daar inderdaad een groot duinengebied. Ik had al veel goede commentaren over de loop gehoord dus was het toch tijd om het zelf eens te gaan bekijken. In mijn gekende stijl sliep ik de nacht tevoren buiten. Eens we dan vertrokken waren werden we al na een paar honderd meter recht een duin opgestuurd. Aan de top van die duin was al een eerste afscheiding gemaakt. Ik liep samen met Oscar op kop en achter ons viel een gat. Ik ga de spanning er al direct uit halen. De rest van de tijd hebben we gewoon samen gelopen tot aan de aankomst. Het bleek dat we in september dezelfde wedstrijd voorzien hebben (iets met een draak). Daar hebben we het dus uitgebreid over kunnen hebben.
Voor de rest kan ik zeggen dat Castricum een prachtig parcours is. Een zalige afwisseling tussen duinen (soms behoorlijk pittig), bossen (zoals je ze in Nederland dikwijls naast de duinen hebt en ook soms behoorlijk pittig) en een paar kilometer strand. Halverwege zit je dan op het noordelijkste punt in Schoorl waar je even de beruchte klimduin mag oplopen. Of stappen, dat is misschien wel verstandiger op dergelijke afstanden. Daarna gaat het terug de hele weg terug. Zoals gezegd, het was zalig lopen. Uiteindelijk deden we er 5u11 over om het hele parcours af te werken.
Een weekje later trok ik terug naar Nederland. Ja, ik weet het. Ik zat nogal in een oranje periode. Deze keer ging het naar Heerlen in Zuid-Limburg. Onderweg daarheen pikte ik op vrijdagavond in de buurt van Luik nog een oriëntatieloopje mee. Dat ging door in het Fort van Embourg. En met “in” bedoel ik echt wel “in”. Ik was daar nog nooit geweest, maar blijkbaar zit daar een heel stelsel van onderaardse gangen in de grond. Het was dan ook de meest vreemde oriëntatiekaart die ik al gezien had. Ze bestond uit vier verschillende kaarten: drie ondergrondse (op drie verschillend niveaus) en een bovengrondse. De moeilijkheid zat er vooral in om te kijken welke gangen je moest volgen naar de volgende balise, waar die trappen nu ook weer zijn om een verdiep hoger of lager te geraken of gewoon te zoeken op welk van de vier kaarten de volgende balise nu weer te vinden was. En als je dan plots buiten staat heb je er natuurlijk geen idee van waar je nu weer bent. Het was gewoon hilarisch hoe iedereen in de onderaardse gangen de kaart in alle mogelijke richtingen stond te draaien. “Vree wijs” noemen we dat in Gent. Ik ben er toch iets meer dan een half uur zoet mee geweest.
Daarna ging het dus verder richting Heerlen. Ik sliep er terug eens onder de sterren. Toch het eerste deel van de nacht. Rond een uur of drie ben ik in mijn bivakzak gekropen, want anders was ik serieus nat geworden. Ik heb me dan nog wat overslapen, maar uiteindelijk stond ik toch op tijd aan de start. Klaar voor de 100km met 3200 positieve hoogtemeters. Wie dacht dat nederland volledig vlak is moet hier maar eens komen meelopen. In essentie komt het erop neer dat je alle heuvels in de omgeving moet op- en aflopen. Na een paar kilometer waren we met een man of vijf op stap, waarvan er eentje de 80km liep. Onder elkaar wisselden de posities regelmatig. Bij het naderen van de Vaalserberg (het hoogste punt van Nederland voor wie dat niet wist) kwamen pas de eerste afscheidingen. Ik moest kort daarvoor even de struiken induiken en was dus niet mee toen het gebeurde. Ik liep dan maar op mijn gemak naar Geert toe. Die was duidelijk nog niet helemaal hersteld van zijn overwinning in de JKM twee weken eerder. Erg begrijpelijk natuurlijk. Ik liep dan maar naar Hans toe en vervolgens naar de twee Duitsers die nog voor me liepen. Samen met Peter heb ik een heel stuk samen gelopen. Zeker tijdens de afdalingen liep hij aan een zeer goed tempo. Ergens voorbij kilometer zeventig kreeg hij het wat lastiger in de beklimmingen. Ik voelde me nog steeds erg fris en liep zonder enige moeite van hem weg. Een beetje later kregen we een ferme hagelbui over ons heen en in die hagelbui had ik nog het ongeluk wat verkeerd te lopen. Het pijltje naar links had ik wel gezien, maar er bleek links en nog wat meer naar links te zijn. En ik had dus het verkeerde links gekozen. Het gaf me de gelegenheid om Peter nog eens voorbij te lopen. Bij de bevoorrading in Valkenburg zag ik hem nog een keer, maar daarna was de spanning er toch uit. Het stuk na Valkenburg was nog goed uitkijken omwille van de erg lichte bewegwijzering. De volgende bevoorrading was bij Eyserbos. Ik had er even moeite om de mensen te overtuigen dat ik daar al voor de tweede maal voorbij kwam. Ze wilden me nog eens de lus naar Valkenburg laten maken… Ik had dat allemaal juist al eens gezien en zag het dus iets minder zitten. Uiteindelijk werd ik toch richting aankomst gestuurd waar ik na 9u48 lopen toekwam. Het was natuurlijk ook “vree wijs”.
De week hierna (en dan spreken we over afgelopen weekend) had ik even genoeg van d’Ollanders. Ik trok naar het Engelse Lake District om er een poging voor een Bob Graham Round te wagen. Wat is dat nu weer voor een beest? Wel, die Engelsen hebben altijd van die leuke ideeën en blijkbaar hadden ze die vroeger ook al. Zo een leuk idee hadden de fellrunners in het Lake District. Die vonden het een schitterende uitdaging om op 24 uur tijd een lus te lopen met daarin zoveel mogelijk toppen van het Lake District. In de jaren ’30 stond het record zo op 42 toppen gelopen door een zekere Bob Graham. Het zou tot de jaren ’60 duren voordat iemand het hem zou nadoen. Vandaag is die ronde van 42 toppen een klassieke uitdaging voor fellrunners. Daar zou ik me even aan gaan wagen. Het principe is natuurlijk “trek uw plan”. Aan markeringen en dergelijke doen die Engelsen niet mee. En aan ondersteuning door een volgploeg die hier en daar je kan zien doe ik natuurlijk niet mee.
De nacht voor de wedstrijd wapperde mijn tentje ijverig in de wind. Dat is niet echt een goed teken. Ik vertrok vol goede moed vanuit Keswick richting eerste top: Skiddaw. Al tijdens de klim bleek de wind echt niet van de poes te zijn. Het was bijna niet te doen om gewoon recht te blijven. Eens boven de 800m hoogte bleek de grond nog eens vol ijs te liggen. Niet echt ideaal. Sommige stukken ging ik gewoon ruggelings in de wind hangen en liep zo zijwaarts verder. Het moet een grappig zicht geweest zijn. De afdaling ging bijzonder traag. De oorzaak moet je vooral bij de tegenwind zoeken. De beklimming van Great Calva was dan weer wat beter, maar op de top kwam ik weer volop in de wind terecht. Met moeite kon ik overeind blijven. Na Great Calva begon het nog eens flink te hagelen. In combinatie met de stormwind komt dat wel behoorlijk hard aan. De beklimming van Blencathra werd vooral door die hagel hard gemaakt. De afdaling was nog veel erger. Daar gaat je over een rotsgraat omlaag. Ik had er een wind met orkaankracht van opzij die me probeerde af de graat te blazen. Het was zo goed als niet mogelijk om mijn voeten neer te zetten waar ik dat zou willen. Tijdens dit stuk begon ik te beseffen dat de omstandigheden echt niet toelieten om de ronde af te werken. Vooral het stuk bij Scafell dat ik ‘s nachts zou moeten afwerken, zou echt wel levensgevaarlijk zijn. Ik besloot dan maar om ermee te stoppen. In de bergen moet je durven toegeven dat het weer sterker is. Ik kom nog wel eens terug voor een volgende poging. Hopelijk met dan wat beter weer.
Zo, dat was het dan voor april. In mei doe ik gewoon verder met allerhande loopplannen. De komende vijf weken heb ik in elk geval wedstrijden voorzien. Te beginnen volgende week met zowaar Olympische plannen. Ik vertel jullie er alles over in de volgende nieuwsbrief.