Zoals ik in de vorige nieuwsbrief al aangekondigd had, heb ik me de voorbije weken behoorlijk kalm gehouden. Toch naar mijn normen. De eerste weken spendeerde ik gewoon aan terug proberen lopen. Het komt er op neer dat ik toen alle dagen voor maximaal een uurtje vertrok. De eerste keren ging dat bijzonder moeizaam, maar gelukkig beterde het snel.
Eigenlijk was dat ook wel nodig want de voorbij twee weekends was ik al lang ingeschreven voor wedstrijden en die wilde ik natuurlijk niet zomaar laten vallen. De eerste daarvan was de Gran Trail Peñalara. Die is goed voor 110km met ongeveer 5000 hoogtemeters. De trouwe nieuwsbrieflezers herinneren zich wel dat ik daar vorig jaar ook gestart ben, maar toen jammer genoeg niet toegekomen. Dat wilde ik dit jaar rechtzetten. En vier dagen voor de start lukte het met toch om voor het eerst volledig pijnvrij te lopen. Het leven is gelukkig aan de optimisten.
Bij de start liet ik natuurlijk iedereen direct lopen en vatte de wedstrijd aan een heel rustig tempo aan. Tijdens de eerste stevige klim ging ik zonder grote problemen omhoog. De afdaling was iets anders. Die is vrij technisch met veel stenen die niet allemaal even goed vast liggen. Zoiets durf ik op dit moment gewoon niet. Ik daalde dan ook bijzonder traag en werd door een pak lopers ingehaald. Daarna volgt een col die gelukkig niet zo steil is. Het is een pad dat zich wat kronkelt doorheen lang gras en struikjes. Niet iedereen loopt dergelijke stukken even graag, maar voor mij is dat iets waar ik wel wat tempo op kan maken. De volgende col is ook vrij eenvoudig. De paden zijn er behoorlijk breed en lopen grotendeels door van die typisch Zuid-Europese naaldbossen. Op dit moment had ik al beslist om van zodra het ook maar een klein beetje omhoog gaat te beginnen stappen. Dat leek me de beste manier om de Achillespees zoveel mogelijk te sparen. Daarna kom je aan het stuk in de vallei waar vorig jaar de hitte me totaal nekte. Dit jaar was het ook gloeiend heet (vlakbij Madrid in juni, wie verwacht daar warmte?), maar dankzij het lagere tempo sloeg ik me er wel doorheen. Eens je daar bent begint een lange klim (geen probleem) en dan gaat het min of meer over de kam naar de top van de Peñalara. Met zijn net geen 2500 meter is dat de hoogste top van de Sierra Guadarrama. Om op die top te komen mag je behoorlijk wat over rotsblokken klauteren. De beloning is dan een prachtig uitzicht op de hele omgeving en op zo ongeveer het volledige parcours van de wedstrijd. De afdaling is er zo eentje waar je wat moet uitkijken waar je je voeten neerzet. Niet heel moeilijk, maar ook niet heel makkelijk en af en toe toch wel een erg steil stukje. Met mijn enkel nam ik hier opnieuw geen risico en daalde erg traag. Intussen zat ik al zover in het peloton dat dit gewoon even traag als de lopers rond mij was. Eens beneden in de vallei is een grote bevoorrading. Ik nam er mijn tijd om even op adem te komen want door de hitte zat ik toch wel wat over mijn kookpunt heen. Daar kwam ook Filip bij mij met wie ik de rest van het parcours zou afwerken. Het zwaarste heb je op dat moment gelukkig gehad. Al wat dan nog rest is een vriendelijk pad langsheen een mooi riviertje, een stevige klim (die mijn achillespees hoegenaamd geen deugd deed), een doorsteek naar een col en een lange lange afdaling naar de aankomst in Navacerrada. Ongetwijfeld ook heel mooi, maar omdat het al donker was heb ik dat niet bijster goed gezien. Net als vorig jaar kan ik alleen maar zeggen dat ik de wedstrijd warm kan aanbevelen. Een mooi parcours, een uitstekende organisatie en een heel gemakkelijke bereikbaarheid met spotgoedkope vluchten. Geen idee wat je nog meer zou willen. Het belangrijkste nieuws: twee dagen rust na de wedstrijd volstond om terug zonder enige pijn te kunnen lopen. En als bonus is mijn DNF van vorig jaar toch rechtgezet.
Afgelopen weekend was ik dan voor een tweede wedstrijdje ingeschreven. Met name de South Downs Way Race. Het concept is doodeenvoudig. Je volgt de South Downs Way (een zogeheten “national trail”), begint aan het ene uiteinde (in Winchester) te lopen en stopt als je aan het andere uiteinde bent (Eastbourne). Als je het dan een klein beetje doet uitkomen is dat netjes 100 mijl (161km) lang. Het verwondert jullie waarschijnlijk niet dat je die South Downs Way in de South Downs kan vinden. Voor de absolute nullen in aardrijkskunde wil ik daar zelfs aan toevoegen dat de South Downs een heuvelrug aan de Engelse zuidkust is. En dat ik van een eerdere wedstrijd me herinnerde dat het een mooie streek is.
Zo, daarmee hebben jullie een idee wat ik ging doen. Nu nog hoe ik dat zou aanpakken. Ha, rustig zou opnieuw het centrale woord zijn. Rustig beginnen joggen en dan zie ik wel hoe lang ik het uithoud.
Er is een klein probleem met die strategie. Honderd mijl is redelijk lang en iedereen heeft dan het idee om rustig te starten. Het gevolg was natuurlijk dat ik gewoon in de kopgroep meedraaide. Dat was nu ook niet de bedoeling. Na de eerste bevoorrading namen de loper voor mij en ik dan een “longcut”. De South Downs Way kende daar een alternatieve route en wij zaten natuurlijk op deze die een omweg maakte. Die bracht ons ook wel terug op het parcours, maar daarmee was mijn probleem van op kop lopen toch opgelost. Al schoof ik toch terug wat naar voren op en heb tot halverwege op de tweede plaats gelopen. Ergens rond kilometer 100 liet mijn achillespezen zich toch voelen. Zeker de stijgende stukken deden hoegenaamd geen deugd. De echt steile klimmetjes ging ik zelfs zijwaarts op. Als je met dat ooit ziet doen, onthoud dan dat het gewoon een manier is om mijn achillespees te ontlasten en geen geheime supertechniek waarmee je sneller omhoog komt en die je absoluut moet nadoen. Het gevolg was natuurlijk dat mijn tempo behoorlijk wat zakte en ik door iedereen werd voorbij gelopen. Of toch door een paar.
Bij de bevoorrading na 76 mijl probeerde ik wat op de hoogte te geraken van het nieuws van de dag. Jammer genoeg lag die bevoorrading zo afgelegen dat mobiel internet er niet tot de mogelijkheden behoorde. Als ik absoluut de uitslag van de 10000m in Helsinki wilde weten moest ik maar naar de volgende bevoorrading lopen. Dat deed ik dus maar.
Op weg naar die bevoorrading begon mijn enkel terug lastig te doen. Bij elke stap werd hij bijzonder gevoelig. Omdat ik al het gesukkel met de enkel liever niet opnieuw beleef besloot ik geen risico te nemen en bij de volgende bevoorrading uit te stappen. Ook al zou ik dan al aan mijl 84 zijn en dus belachelijk dicht bij de aankomst en ook al liep nog op de achtste plaats. Dat heb ik dus ook gedaan. Ik heb er toch nog eens gevraagd of ze me daar de uitslag van Helsinki konden bezorgen. Gelukkig lag die bevoorrading vlak naast een godvergeten kerkje en was het draadloze netwerk van de dominee niet beveiligd. Toen de bevoorradingsmens me wist te vertellen dat Bashirke vierde was geworden was mijn dag direct goed. Echt wel zotjes gelopen van hem.
Stoppen was waarschijnlijk wel de goede beslissing want na twee dagen rust lukte het gisteren al terug om een uurtje volledig pijnvrij te lopen. Blijkbaar ben ik wel in staat om een paar uur zonder problemen te lopen op voorwaarde dat er niet teveel hoogtemeters in zitten. Meer dan een honderdtal kilometer lopen of hoge bergpassen zitten er momenteel niet in. Klein probleem: ik ben ingeschreven voor de Iron Trail, een 201km lange wedstrijd met 11000 hoogtemeters in Zwitserland. De start is… overmorgen. Dat gaat dus niet lukken. Ik kan jullie nu al verklappen dat ik ten laatste in Sankt Moritz (na 67km) uit de wedstrijd zal stappen. De beklimming van de iets meer dan 3000 meter hoge Piz Nair begin ik in geen geval. Ik heb die toch al meer dan genoeg op- en afgelopen toen ik daar negen jaar geleden een paar weken op hoogtestage was. Daarna heb ik gelukkig niet direct een wedstrijd gepland. Pas half augustus staat er nog eentje op het progamma. Dat wordt de 100 mijl lange North Downs Way Race. Als je helemaal tot hier gelezen hebt zou je het concept daarvan wel moeten kunnen raden.