De eerste maal dat ik deze afbeelding tegen kwam was in “De Mens als Duurloper” van Jan Knippenberg (p. 63). Later kwam ik ze nogmaals tegen met betere kwaliteit in “Le Saga des Pédestrians” van Noël Tamini (p. 161):
In beide werken staat erbij wat die afbeelding is. Het uithangbord van een Londense pub. De naam verwijst natuurlijk naar de “running footmen” zoals ze in de 18e eeuw werden ingezet als boodschapper. Ik verwijs naar de eerder genoemde werken om een uitgebreidere uitleg te krijgen.
Daar moet ik toch eens gaan kijken. Afgelopen zomer ging ik eens op zoek of die pub nog zou bestaan. Het goede nieuws is dat de pub nog bestaat. Het slechte nieuws is dat de naam veranderd is. Nu heet de pub “The Only Running Footman“. Nog steeds goed wat mij betreft.
De grootste tegenvaller is dat het uithangbord veranderd is. Nu ziet het er zo uit.
Dat is toch een heel pak minder interessant. Vanaf de overkant van de straat bekeken ziet de pub er dan weer zo uit
Ik heb ook de binnenkant eens getest. Ik ging voor de quiche en moet zeggen dat die best wel lekker was. Al zijn de porties van een formaat waar die running footman niet bijster ver mee zou geraakt zijn. Waarschijnlijk ga ik me in het vervolg toch meer door mijn maag laten leiden.
Om af te sluiten nog een pagina met wat meer uitleg over de naam.
Wie er ook eens heen wil moet hierheen.
Totaal los hiervan geef ik nog mee dat de naam van de pub ook gebruikt werkt als titel van een boek. Maar als ik het goed heb, heeft die schrijfster de gewoonte om haar boeken naar Londense pubs te noemen. Ik weet dus niet of het boek iets met lopen te maken heeft. Misschien moet ik het gewoon maar eens lezen.