Het wedstrijdjaar 2014 begon voor mij naar goede gewoonte met de Trail des Lucioles. Elk jaar opnieuw voorziet pdm daar een mooie toer van ongeveer 21 kilometer met vooral een paar hellingen die de flank recht op of af gaan. Dat alles ‘s nachts in het donker. Elk jaar staat er behoorlijk wat rap volk aan de start. Met mijn op dit moment nog erg beperkte snelheid wist ik dat ik te kort zou schieten om mee te spelen voor de knikkers.
Zoals verwacht vertrok een uitgebreide kopgroep aan een erg hoog tempo. Ik liet die lopen en volgde iets verder. Naarmate de kilometers vorderden waren er vooraan steeds meer die door kregen dat ze toch wat te snel vertrokken waren. Die kon ik dan één na één oprapen. Hierbij hielp het niet echt dat mijn darmen niet bijster meewerkten zodat ik tijdens het eerste half uur drie keer de kant in moest. Sommigen heb ik wel drie keer voorbij gestoken. Ergens rond de tiende plaats bleef ik hangen. Met de lopers rond mij speelde ik wat haasje over afhankelijk van wie het snelste op handen en voeten omhoog kon kruipen of wie het meeste lef had in de afdaling. In de vallei net voor de beruchte laatste klim raapten we nog twee man op. Daarmee zaten we toch met een man of zes samen op die helling. Boven gekomen moet je dan natuurlijk zo goed mogelijk de snelheid terug oppikken en die vasthouden tot aan de aankomst. Het lukt me nog redelijk goed. Slechts eentje had nog wat meer snelheid in de benen en liep van me weg. Uiteindelijk pakte ik daarmee de zevende plaats in 1u55. Dat is een beetje beter dan ik mezelf op voorhand ingeschat had.
Het weekend daarna trok ik dan resoluut de kaart van de snelheid. Ik trok naar Neder-over-Heembeek voor de Relais Givrés. Dat is een aflossingswedstrijd in ploegjes van vijf en over toertjes van vier kilometer. In elke ploeg zit minstens één vrouw die als eerste twee toertjes moet lopen. Daarna lopen de andere vier elk om beurt ook twee toertjes en om af te sluiten moet iedereen samen nog eens een toer lopen. Er stonden van ons acht ploegen aan de start waarvan ik in de tweede ploeg aantrad.
Onze vrouw was Angelique die zeer sterk vertrok en zelfs op een handvol seconden van onze eerste ploeg de stok doorgaf. Marc en Marcin liepen ook sterk hun rondes, Olivier zag wat meer sterretjes dan hij leuk vond en toen was het mijn beurt. Ik vertrok zo snel als ik kan wat rapper klinkt dan het in werkelijkheid is. De ronde is een mengeling van asfalt, met toch wel een venijnige klim in en bospaden die redelijk modderig lagen en waarop je leuk kon glijden. Dat stuk in het bos vond ik natuurlijk het leukst. Tegen het einde van mijn eerste ronde werd ik door iemand gepasseerd waarbij ik zo goed mogelijk probeerde aan te klampen maar het lukte toch niet helemaal. In mijn tweede ronde werd ik door nog een loper bijgehaald. Deze vloog mij voorbij aan een snelheid waarmee ik zelfs niet probeerde aan te klampen. Met een slecht gevoel omdat ik toch twee plaatsen verloren had vatte ik de laatste gemeenschappelijke ronde aan. Angelique was er helemaal klaar voor en gaf direct een stevig tempo aan. In het begin hadden we zelfs schrik dat ze dat geen volle ronde zou volhouden, maar ze bleef maar doorgaan. Daarmee zat de moraal helemaal in de groep. In het stuk door het bos haalden we een ploeg bij en gingen er direct over. Daarmee konden we op jacht naar de ploeg van die tweede loper die me voorgestoken had. Tijdens de beklimmingen Angelique een duwtje in de rug gevend kwamen we steeds dichterbij. In de klimmende laatste rechte lijn zetten we alles op alles, maar aan de aankomst schoten we toch een meter of tien tekort en moesten tevreden zijn met de twaalfde plaats. Uiteindelijk bleek in onze ploeg enkel Marcin een vijftiental seconden sneller dan mij gelopen te hebben. Dat wil zeggen dat ik gewoon op niveau gelopen heb. Overigens waren de tijden in onze eerste twee ploegen erg homogeen, wat natuurlijk een goed teken voor onze breedte is. En het is ook ideaal om mee samen te trainen natuurlijk.
Vorige week ging ik dan nog eens op trainingsuitstap. Deze keer nam ik het vliegtuig richting Oslo. Deze tijd van het jaar ligt daar natuurlijk sneeuw. Op zaterdag koos ik er daarom voor om te gaan langlaufen. In Oslo is dat eigenlijk wel ideaal. Je kan gewoon met de metro naar de langlaufpistes rijden. Uitstappen en direct van op het perron beginnen skiën. Eigenlijk wel grappig om zo een metro vol met skiërs te zien. Daar is dat heel gewoon. Ik koos voor Nordmarka, ten noorden van Oslo. Ik ken het gebied niet echt dus volgde ik in essentie het hoofdspoor verder naar het noorden. Daar zit natuurlijk veel volk op, maar je weet dan tenminste waar je heen gaat. Het is een geruststelling voor mij dat er blijkbaar Noren zijn die nog slechter kunnen skiën dan mij. En daar moet je al redelijk je best voor doen. Een beetje voor de Kikutstua draaide ik om een keerde terug naar Oslo. Tegen dan begon ik op terrein te komen dat ik nog kenden van een wedstrijd anderhalf jaar geleden. Er lag zeker voldoende sneeuw om te skiën, maar het zag me er nu ook niet zoveel uit dat lopen onmogelijk zou zijn.
Op zondag koos ik er daarom voor om wat in de sneeuw te gaan lopen. Deze keer nam ik de metro naar Østmarka. Dat ligt dan weer aan de oostkant van Oslo en is ook een gigantisch natuurgebied. In de zomer kan je daar gewoon meerdere dagen blijven lopen. In de winter hangt het natuurlijk een beetje of van de sneeuw. Die lag er wel, maar het was nog netjes beloopbaar. Ik hield me netjes aan de gemarkeerde blåsti aangezien ik de ongemarkeerde toch nooit zou vinden. De rødsti vermeed ik dan weer zo veel mogelijk want daar zitten de skiërs en die vinden het natuurlijk niet leuk als je hun sporen kapot loopt. Op de meeste paden was er deze winter wel al iemand gepasseerd en kon ik zonder problemen het spoor volgen. Het ene pad waar geen sporen te bekennen waren zakte ik dan plots tot aan de knieën in de sneeuw. Leuk, maar dat schiet van geen kanten op. Tegen het einde van de duurloop zorg je dan dat je aan de rand van het gebied komt en stapt gewoon terug op de metro. Daarmee zat de zondagvoormiddag er ook op en was het tijd om terug te vliegen.
Vorig weekend ging ik dan nog eens voor snelheid en nam de start bij het PK cross in Schellebelle. Zoals gewoonlijk was ik een trage starter en hing ergens achteraan in de eerste rechte lijn. In tegenstelling tot gewoonlijk bleef de groep vrij compact en hing ik de eerste bochten mee in het pak. Vroeger, toen ik nog een heel kleine yeti was, lagen zo goed als alle crossen vol modder waar je een hele wedstrijd lang doorheen liep te ploeteren. De laatste jaren zijn die jammer genoeg bijna allemaal verdwenen en veredelde parklopen geworden. In Schellebelle was het nog eens een cross zoals ik die ken van vroeger.
Zeker degenen die nooit iets anders dan die veredelde parklopen hebben gekend vinden een ouderwets modderparcours niet bepaald leuk. Ik vond het schitterend. Ik had er dan ook zin in en ging de strijd met de lopers rond mij aan. Van de groep waarin ik zat nam ik de kop en liet iedereen achter. Na een ronde of twee (van de zes in totaal) bracht dat me naar de twintigste plaats. Daarna werden de verschillen wat groter en werd het moeilijker om vooruit gang te boeken. Gelukkig was er af en toe eens iemand die voor mij uit verzoop in de blubber en ik dan vlot kon oprapen. Dan was het terug overeind blijven in de bochten, optrekken, volgende bocht, bergje op knallen, nog wat bochten, stukje tempo maken, nog een paar stroken ploeteren, bij de goed beloopbare passage aan de aankomst snelheid maken en terug de modder in duiken. Ik won nog een paar plaatsen en schoof op naar positie vijftien. De laatste twee rondes heb ik me daar gehandhaafd. Ik probeerde nog wel naar de lopers voor mij toe te lopen, maar kwam onvoldoende dichter. Vijftiende is in elk geval veel beter dan ik mezelf op voorhand had ingeschat. Misschien ben ik toch niet zo traag meer als ik zelf denk.
Het was zalig om nog eens een echte cross te lopen. Als alle crossen nog zo waren, zou ik er gewoon over denken om een volledig crossseizoen te lopen.