Naar jaarlijkse gewoonte stond voor mij tijdens het Pinksterweekend de lange wedstrijd van de Coureurs Célestes op het programma. Nadat die de voorbije jaren steeds een goede honderd kilometer lang was, werd dit jaar teruggegrepen naar de honderd mijl. Meer precies zou over de GR5 van het Luxemburgse Diekirch naar het Belgische Soiron gelopen worden. In mijn vorige nieuwsbrief eindigde ik ermee dat mijn achillespees na een uitstapje op de Balkan terug lastig deed. Pas een paar dagen voor de wedstrijd begon ik terug te lopen en dat ging bijzonder moeizaam. Uiteindelijk besliste ik toch maar te starten in de hoop dat eens de pees opgewarmd raakte het wel zou gaan.
Ik liet de koplopers gewoon hun gang gaan en koos voor een rustig tempo daar wat achter. Het uitlopen van Diekirch vergde behoorlijk wat asfalt, wat me niet echt deugd deed. Gelukkig werd het parcours een heel pak mooier eens we Diekirch goed en wel achter ons lieten. Het was die dag gloeiend heet weer wat nooit mijn lievelingsomstandigheden geweest zijn. Een reden te meer om niets te forceren.
Op de redelijk vlakke stukken lukte het lopen nog redelijk, maar de beklimmingen bleven me pijn doen. Zeker een stuk met een eindeloze aaneenschakeling van klimmen en afdalingen langsheen een rivier was behoorlijk penibel. Na een drietal uur kwam ik zo bij de eerste bevoorrading aan zonder dat het ernaar uit zag dat de achillespees wat beter opgewarmd zou geraken. Ik besloot daarom dat het beter was niks te forceren en daar uit te stappen. Het heeft geen zin om de pees helemaal kapot te lopen.
Twee weken later had ik een uitstap naar Noorwegen voorzien. De pees deed nog steeds lastig, maar dat is geen reden om thuis te blijven. Hooguit om het programma een beetje aan te passen en het wat rustiger aan te doen. Naar goede gewoonte vloog ik heen en weer naar Oslo. Mijn plan was om nog eens op stap te gaan in Østmarka. Ik trok het gebied in op zoek naar een mooi plaatsje langsheen een meer. Ik vond zoiets in een rotsig eilandje dat via wat boomstammetjes gemakkelijk te bereiken was. Daar besliste ik mijn kamp voor het weekend op te slaan.
Op zaterdag liep ik dieper het gebied in voor een lange duurloop. Ik koos op redelijk goed geluk een route. Daar loop je automatisch voortdurend langs meren en rivieren, over heuvels en door eindeloze bossen. Met nog eens goed weer erbij is dat gewoon zalig.
Op zondag hield ik het dan een stuk korter. Ik koos voor een toertje van een uur of drie over de noordelijk toppen. De hoogste toppen komen daar net niet aan de vierhonderd meter hoogte. Het is daar dus hoegenaamd niet hoog maar toch gaan de paden er steeds op en af. Dat maakt het lopen een stuk lastiger dan je op het eerste gezicht zou denken.
De conclusie van de uitstap was vooral dat lopen al redelijk gaat maar dat beklimmingen nog moeizaam gingen. Sindsdien verbetert de pees elke dag een klein beetje, maar is nog altijd niet honderd procent in orde. Geleidelijk aan probeer ik intussen ook terug wat snelheidswerk in mijn trainingen te steken. Dat is natuurlijk een goed teken. Hopelijk blijft het zo verder evolueren.
Abonneren op de nieuwsbrieven kan via http://www.ptityeti.be/nieuwsbrief