Nieuwsbrief november 2014

November is een maand die me rond 11 november een lang weekend bracht. Ik voel me dan altijd moreel verplicht om ergens heen te trekken. Deze keer koos ik voor Bosnië. Daarvoor had ik twee redenen. Ten eerste was ik daar nog nooit geweest. Dat alleen is al reden genoeg natuurlijk. Ten twee leek het me symbolisch wel mooi om op Wapenstilstand in Sarajevo te zijn waar dit jaar netjes honderd jaar geleden Gavrilo Princip het startschot gaf voor de eerste wereldoorlog.
Het leuke van Sarajevo is dat de eerste bergen gewoon op loopafstand van de luchthaven liggen. Ik begon in zuidwestelijke richting en was het grootste deel van de dag bezig met het doorkruisen van een beboste bergrug. Ik had drie verschillende kaarten en al snel bleek dat geen van de drie overeen kwamen, maar dat ze alle drie toch ongeveer even juist (of even fout) waren. Daarmee ben je gegarandeerd van verrassingen. In de namiddag doorkruiste ik de vallei bij Babin Dol. Dat is een lelijk dorpje met een skigebied dat duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. In 1960 gingen hier nog de Olympische winterspelen door, maar dat is lang vergane glorie.
Vanuit het dorp begon ik de beklimming van de Bjelašnica. Net onder de top koos ik me een slaapplaatsje uit. Er was toch mist aan het binnen drijven dus ik zou op de top toch niets gezien hebben. De volgende ochtend deed ik dan het laatste stukje naar de top vanwaar ik onder een stralend blauwe lucht een schitterend uitzicht had. Vanaf de top volgde ik de kam naar het noorden. Hier en daar ligt er een pad, maar het is zeker niet evident te vinden. Meestal is dat geen probleem omdat je toch ziet welke richting je uit moet. Maar sommige van de toppen en hellingen zijn bedekt met dichte struiken waar je enkel met grote moeite en tergend traag je een weg doorheen kan banen.
Het meest opvallende aan het Bjelašnicamassief is dat er zo goed als geen water te vinden is. Ik kwam welgeteld een meertje tegen. Een klein stroompje zorgde voor de afwatering ervan. Na tien meter verdween dat gewoon in de grond. Verder heb ik daar geen water gevonden. Het hele landschap wordt er gedomineerd door putten in de grond. Het lijken wel gigantische kraters. Daar stroomt het water blijkbaar allemaal langs weg zonder dat er rivieren gevormd worden. Ik neem aan dat dit een karstverschijnsel is, maar verder schiet mijn kennis van geologie toch wat tekort. Het is in elk geval een bijzonder interessant landschap om te oriënteren.
Na het meertje liep ik verder richting Hranisava. Het kostte me nog wat kruipwerk doorheen de struiken maar uiteindelijk stond ik toch op de top. Waar er dan niets te zien viel omdat ondertussen wolken waren binnen gedreven zodat ik in de mist stond. Ik boog dan maar naar het zuiden op weg naar de Krvavac. Aan de voet van de berg rolde ik mijn slaapzak uit in een totaal verlaten stuk van het massief. Ik heb geen idee waar het dichtst bijzijnde pad ergens was, maar het zal toch meerdere kilometers verder geweest zijn.
De reden om aan de voet te stoppen was natuurlijk dat ik hoopte dat in de ochtend ik terug een mooie blauwe lucht zou krijgen. Ik werd niet teleurgesteld en op de top kreeg ik dan toch een mooi uitzicht voor mijn moeite. Van daar boog ik af naar het westen. Daar is het massief wat vlakker, maar nog altijd even droog. Op een of andere manier slagen ze er toch in om daar wat aan landbouw te doen. Er zijn zelfs een paar kleine dorpjes. Tegen het einde van de dag kwam ik dan aan de rand van het massief en daalde af naar de Bijela. Deze rivier slingert zich daar door een erg spectaculaire canyon. De beboste flanken stonden in hun herfstkleuren wat voor een prachtig kleurenspel zorgde. Schitterend om daar doorheen te lopen.
Eens op de bodem van de canyon liep ik verder tot Konjic, waar ik de bus terug nam naar Sarajevo. Daarmee zat mijn Bosnische exploratie er op.
Gewoonlijk ben ik van het principe dat je niet al te veel moet voorbereiden en gewoon ter plaatse wel mooie plaatsen zal ontdekken. Voor Bosnië wil ik daar erg tegen mijn gewoonte toch een waarschuwing aan toevoegen. Het beste is waarschijnlijk gewoon het reisadvies van Buitenlandse Zaken citeren: “Aangezien nog in tal van gebieden mijnen worden aangetroffen, is het raadzaam niet van de geasfalteerde of geplaveide hoofdwegen af te wijken”. Ik kan zeker aanraden om in Bosnië rond te trekken, maar waarschijnlijk bereid je dit toch beter wat uitgebreider voor dan andere Europese landen. Het risico op landmijnen was een van de belangrijkste criteria bij het plannen van mijn ruwe route.

Een tweede uitstap ging naar het noorden. Ik vloog nog maar eens naar Noorwegen en liep wat rond in Østmark. Dat gebied begin ik ondertussen wel te kennen. Ik houd echt wel van de eindeloze mix van bergjes en meren die je daar kan vinden.
Deze keer waren de weergoden niet bepaald aan mijn kant. Temperaturen tegen het vriespunt en een vochtige mist maakten heb bijtend koud voor iemand die zoals mij buiten slaapt. Heel veel spectaculairs heb ik daar niet gedaan. Ik onthoud vooral dat het seizoen van de dikkere slaapzakken nu echt wel aangebroken is.

This entry was posted in Nieuwsbrief. Bookmark the permalink.

One Response to Nieuwsbrief november 2014

  1. Colm Austin says:

    Hi Wouter,

    I recently saw you in the Barkley movie and noticed you were wearing an Art O’Neil tshirt, I am racing it in a couple of weeks time. Have you an email address I could contact you on if you have the time?

    Colm

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>