Met stilzitten houd ik me gewoonlijk niet bezig. Het jaar was dan ook nog niet lang bezig toen ik er al een eerste keer op uit trok. Dat was naar het Zwarte Woud. Het was ook een atypisch uitstapje, want ik plaats van te gaan lopen zoals ik meestal doe, was het nu de bedoeling om een paar dagen te gaan langlaufen met Ellen. Ik geef grif toe dat ik compleet waardeloos ben op ski’s. Maar zo lang je gewoon in de sporen kan glijden lukt dat allemaal wel en blijft het nog leuk ook. Fysiek ben ik natuurlijk sterk genoeg om het een hele dag vlot uit te zingen.
Het Zwarte Woud is een gebied dat ik van harte kan aanraden aan langlaufliefhebbers. Het hele gebergte is bedekt met een enorm netwerk van routes waar je zonder problemen je een paar dagen kan bezig houden zonder dat het saai wordt. Met de sneeuw hadden we ook geluk. Door de erg warme winter was er nog maar erg weinig gevallen. Met net toen wij erheen trokken vond de sneeuw het een goed moment om uit de lucht te dwarrelen. De eerste dag lag er net genoeg om te kunnen langlaufen en daarna viel er elke dag en nacht een heel pak bij. Tegen het einde van het weekend zaten we boven de halve meter.
Na een dergelijk intermezzo keerde ik toch snel terug naar mijn vertrouwde lopen. Al even vertrouwd in januari is mijn deelname aan de Lucioles. Ondertussen was het al de elfde editie van de wedstrijd. Voor mij was het mijn negende deelname. Zoveel edities heb ik dus nog niet gemist. De Lucioles is elk jaar weer een nachtelijke 22 kilometer in de bossen in de buurt van Soiron over een van de meest uitdagende parcours die je in ons land zal vinden. Daarbij komt nog een sfeer zoals je ze alleen bij de Coureurs Célestes kan vinden. Hoewel de wedstrijd wordt afgesloten op “400″ deelnemers stonden er toch meer dan 550 lopers aan de start.
Die start is iets waar het ik het hoe langer hoe lastiger mee begin te krijgen. Dat is gewoon veel te rap en te druk voor mij. De eerste kilometers was het dan ook achter de feiten aanhollen. Het voordeel daarvan is dan weer dat je behoorlijk wat volk kan inhalen. Na een tijdje kwam ik zo bij Michel, Dac en Fabian terecht wat voor mij een goede positie is om te lopen. Het had me toch wat inspanningen gekost om het gat met hen dicht te lopen. Fabian en Dac liepen dan ook terug van mij weg. Voor de rest bleef ik min of meer positie houden. Op een bepaald moment worden de gaten gewoon te groot om nog veel verschil te maken. En naarmate je meer naar voren opschuift zijn het natuurlijk geen pannenkoeken meer die voor je lopen. Helemaal op het einde begon ik terug volk voor mij te zien. Ik heb nog geprobeerd om erbij te geraken, maar schoot toch een paar seconden tekort. De aankomst kwam wat te vroeg om een groep terugvallende lopers te remonteren.
Het parcours loste zoals gewoonlijk al zijn beloften in. Het was zoals steeds erg uitdagend en dit jaar bij momenten behoorlijk glad. Verschillende keren heb ik een pak steviger met de grond kennis gemaakt dan mijn bedoeling was. In vergelijking met vorige jaren was mijn indruk dat het parcours min of meer in de omgekeerde richting liep. Naar mijn aanvoelen zorgde dat ervoor dat de beklimmingen wat softer waren dan anders, maar dat we iets meer halsbrekende afdalingen mochten afvliegen.
Vorig weekend vertrok ik dan nog eens op een van mijn klassieke zwerfweekends. Deze keer ging het richting Italië. Ik vloog naar Rome en trok van daaruit met de trein het binnenland in. Uiteindelijk werd Terni mijn vertrekpunt. Van daaruit kan je direct recht omhoog en ben je zo de bergen in. Net als veel mensen had ik die periode wat last van griepachtige toestanden. Dat is allemaal niet zo heel erg, maar het kalmeerde mijn lopen toch een beetje. Het volstond in elk geval om het aandeel wandelen een stuk hoger te leggen dan gewoonlijk.
De bergen daar in de omgeving zijn niet zo heel spectaculair. De toppen komen op een goede duizend meter uit en zijn bijna volledig bebost. Als je denkt aan de Vogezen met een wat meer Mediterrane vegetatie heb je een goed idee van wat je kan verwachten. De winter is natuurlijk altijd een beetje riskant voor het weer. Het was een gevalletje van geen geluk en geen pech. Met regen of sneeuw kreeg ik niet echt af te rekenen, maar van de zon heb ik ook niet veel gezien. Het grootste deel van de tijd was het bijzonder grauw en mistig. Veel spectaculaire uitzichten moet je dan natuurlijk niet verwachten. Alles samen zorgde het voor een weinig memorabele uitstap.
In de loop van de zondag zorgde ik dan dat ik met wat omwegen in Spoleto terecht kwam, vanwaar je een trein terug naar Rome hebt.
Ondertussen ben ik vooral bezig met mijn planning voor 2016 op te maken. Het probleem is zoals steeds dat er veel meer te doen valt dan ik verlofdagen heb. Jullie merken later wel wat het uiteindelijk allemaal wordt.