Nieuwsbrief januari 2017

Zoals meestal begon ik het jaar met de Trail des Lucioles. Ik stond daar al voor de tiende keer aan de start, dus een grote verrassing zou dat niet mogen zijn. De tijd rond de wedstrijd draaide het al een tijdje niet bepaald soepel bij mij. Erg veel ambitie voor grootse prestaties had ik dus niet.
Er wordt daar altijd erg snel gestart. En zoals gewoonlijk is dat voor mij niet mijn sterkste punt. Ik schat dat ik erin slaagde om ergens rond de dertigste positie te hangen na een eerste kilometer op straat. Daarna ging het doorheen de duisternis omhoog over een veld. Terug omlaag, het bos in, en de hele tijd verder op en af. De dagen voor de wedstrijd had het behoorlijk gesneeuwd. Hier en daar lag er nog een behoorlijk pak, maar in het bos was de meeste toch weg. De sneeuw die er nog lag was in elk geval zwaar aan het smelten. Dat zorgde ervoor dat het overal een glibberige slierboel was. Bergaf is dat niet erg. Als je glijdt, glijd je naar beneden en dat is dan toch waar je heen wil. Bergop is wat lastiger en zeker zijwaarts op de helling is het dan een hele toer om overeind te blijven. Dat is natuurlijk juist de charme van de wedstrijd.
In de loop van het parcours slaagde ik erin om toch wat positie te winnen. Het komt er min of meer op neer dat ik op de vlakke stukken terrein verloor en op de rest terrein kon winnen. Gelukkig is er niet bijster veel vlak dus was dat globaal in mijn voordeel. Uiteindelijk kwam ik toe als 18de na 2u26. Niet bijster denderend als resultaat, maar het komt waarschijnlijk wel overeen met wat ik op dat moment waard was.

Een andere wedstrijd die ik de voorbije tijd nog gelopen heb is de Karrim’HOC. Dit is dan weer een oriëntatieloop over twee dagen. Het komt erop neer dat je eerst een dag in het bos mag lopen tot een punt dat je op voorhand niet kent. Daar ergens zorgt de organisatie voor logement en eten voor iedereen en de volgende dag mag je terug een hele dag door het bos lopen om terug bij de start te komen. Dat gebeurt in ploegjes van twee die de hele tijd samen moeten blijven. Het slachtoffer dat het zag zitten om een heel weekend met mij opgescheept te zitten was Siebrig.
De start was dit jaar in Hargnies wat net over de Franse grens midden in de bossen ligt. Toen we de kaarten kregen bleek dat het doel van de dag Landrichamps was wat eveneens vlak over de Franse grens en eveneens midden in de bossen ligt. Voor mij is dat een terrein waar ik af en toe wel eens kom tijdens mijn trainingen, maar dat net iets te ver is om er regelmatig heen te gaan. Veel voordeel van parcourskennis had ik dus niet.
De start gebeurt met heel de groep samen en de eerste opdracht is het intekenen van alle posten op de kaart. Bij de ene duurt dat al wat langer dan bij de andere wat er direct voor zorgt dat de lopers wat verspreid geraken. Wij waren eerder bij de trage tekenaars. Gelukkig hadden we alle posten wel behoorlijk goed ingetekend.
De eerste posten waren zeer goed te vinden. Het helpt af en toe wel dat door die gezamelijke start je dikwijls al iemand bij de post ziet rondhangen. Ook toen we helemaal alleen vielen bleef het goed gaan. Hier en daar maakten we een klein foutje, maar echt groot tijdsverlies bleef uit. Af en toe zagen we een andere gemengde ploeg. Eentje daarvan liep al in het begin van de wedstrijd weg van ons. De andere die we zagen waren er die we inhaalden.
Bij een van de laatste posten zagen we die er-snel-uitziende gemengde ploeg terug tegen. Ze kwamen van de andere kant naar de post. Geen idee wat daar gebeurd is, maar waarschijnlijk hebben ze redelijk gedwaald. We kruisten ze daar even, maar moesten ze al snel terug laten gaan. Die laatste posten bleek nog de meest taaie te zijn. Daar stonden op de kaart verschillende wegen die er in werkelijkheid helemaal niet bleken te zijn. Ook stonden we regelmatig op een breed pad waarvan op de kaart geen spoor te bekennen viel. Navigeren op foute kaarten is altijd een uitdaging. Toch lukte het ons vrij goed om ook die posten te vinden. Hier en daar was er eerlijk gezegd wel een beetje geluk mee gemoeid. Na een behoorlijk uitgeregende en glibberige dag bleken we de negende ploeg te zijn. En de tweede bij de gemengde teams. Die positie zouden we de volgende dag met hand en tand verdedigen.

De tweede dag start je met alle verschillende afstanden samen. Dat zorgt voor een wel heel omvangrijke groep die na het uitdelen van de postbeschrijvingen allen de posten beginnen in te kleuren en dan in allerlei richtingen vertrekken. Afhankelijk van het parcours waarop je zit moet je natuurlijk andere posten gaan zoeken. Dat zorgde er ook voor dat je zeker niet zomaar andere lopers mocht volgen. Dikwijls liepen die een stukje gelijk op maar moesten dan plots toch een post meer of minder zoeken.
De omstandigheden waren een stuk aangenamer dan de dat tevoren. In het begin was het nog wat grauw, maar na een tijdje kregen we een mooi zonnetje te zien. Dat maakt de hele omgeving direct een stuk vrolijker.
Het vinden van de posten ging terug prima. Op een paar kleine foutjes na vinden we ze bijna allemaal zo goed als direct. En er waren er een paar bij die ik eerlijk gezegd behoorlijk tricky om te vinden vond. We maakten goed tempo en kwamen als tiende ploeg aan de aankomst. In de eindstand over beide dagen samen bleek dat goed voor een achtste plaats. Bij de gemengde ploegen bleven we tweede. De ploeg die de dag tevoren kort voor ons eindigde lapte ons nu een half uur aan onze broek. Die waren dus echt wel gewoon sterker.
Het was in elk geval een erg leuke wedstrijd en deed me plezier om nog eens met Siebrig samen te lopen. Op naar de volgende plannen.

This entry was posted in Nieuwsbrief. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>