Net terug van de Trail Blanch’ en ik heb weer een pak bijgeleerd. Wat weet ik intussen van de zogenaamde “witte trails” (= trails in de sneeuw)?
Twee jaar geleden liep ik de “originele” witte trail, de Trail Blanc in Serre Chevalier. Daar bestond het parcours voor het grootste deel uit aangestampte sneeuw. In praktijk betekent dit dat het lopen wat lastiger wordt, maar zo heel veel moeilijkheden heb je daarmee niet. Schoenen met een goede grip kunnen helpen en blijf best op de aangestampte stukken. Eens je daarvan afwijkt kan je nogal diep wegzakken.
Enkel het laatste deel van de wedstrijd was wat technisch: een gladde sneeuwgeul. Ook daarvoor is een degelijk profiel de beste oplossing. Conclusie: kies schoenen met zoveel mogelijk profiel.
Nog iets dat ik daar geleerd heb: de darm van een camelback kan bevriezen. Isoleer deze dus of gebruik bidons als het (erg) koud is.
Vorig jaar ging ik dan op zoek naar nieuwe horizonten en trok naar de Trail Blanch’ (dit is Baskisch voor Trail Blanc en je spreekt het uit als “Trail Blank”) in Font-Romeu. Tot ieders grote verbazing viel er geen sneeuw te bekennen. Uitzonderlijke omstandigheden dus. Alleen regelmatig ijsplekken en vele rotsen. Die ijsplekken vragen vooral concentratie en voorzichtigheid, maar daarvoor komt later nog een mogelijke oplossing. Het was heel lastig en mooi, maar daar wou ik het nu niet over hebben.
Ik wou absoluut de Trail Blanch’ eens met sneeuw meemaken en trok afgelopen weekend opnieuw naar Font-Romeu. Dit jaar wel sneeuw en dat maakt het interessant.
In de eerste plaats omdat het ongelooflijk mooi was. Prachtige sneeuwhellingen, bevroren meren, een stralend blauwe lucht… Onvergetelijk!
Naast ongelooflijk mooi was het ook nog eens ongelooflijk lastig. En daar sta ik open voor alle mogelijke suggesties. Ik ben compleet tenonder gegaan eens we ons een weg moesten banen doorheen de diepe sneeuw. Deze was niet bepaald vers meer en bestond dus uit een dik pak zachte sneeuw en vanboven een bevroren korst. De truuk bestaat eruit om op de korst te lopen, zonder erdoor te zakken. En dat lukte de anderen blijkbaar veel beter rond mij. Nu wil ik natuurlijk weten hoe dat komt. Ik zie drie mogelijkheden: (1) ik stamp harder op de sneeuw dan de rest, (2) ik ben zo stom mijn voeten op de zwakke plaatsen te zetten en (3) ik oefen van nature uit meer druk uit dan de rest.
(1): Zou natuurlijk kunnen maar lijkt me toch redelijk onwaarschijnlijk omdat ik tijdens de wedstrijd geprobeerd heb om op kousenvoeten te passeren, maar toch (letterlijk) door het ijs zakte.
(2): Is goed mogelijk. Gezien het klimaat bij ons heb ik daar jammer genoeg absoluut geen ervaring mee. Iedereen die tips heeft om de harde plaatsen op de bevroren korst te herkennen wordt dringend verzocht me die door te geven.
(3): De meest logische verklaring zou dan zijn dat ik simpelweg zwaarder zou zijn dan de rest. Omdat ik maar een pluimgewicht ben, is dit opnieuw erg onwaarschijnlijk. Een andere manier om meer druk uit te oefenen is een kleiner steunoppervlak hebben (hoe werken skis en sneeuwschoenen anders). En daar vraag ik me af of ik geen verkeerde schoenkeuze gemaakt heb. Ik liep de wedstrijd op Inov8 Mudroc 290. Deze geven een zalige grip, maar toen ik ze eens goed bekeek viel me op dat ze er een stuk smaller uitzien dan andere schoenen. Bij thuiskomst dan maar eens vergeleken met een paar Salomons:
Wat zie ik? Aan de voorvoet is de breedte van beiden erg gelijkaardig, maar aan de hiel is de Inov8 toch zeker een centimeter smaller. Daarna vergeleek ik nog even met een paar Asics:
en het resultaat was nog frapanter. Aan de voorvoet was het verschil een halve centimeter en aan de hiel… tja, min of meer een straatlengte! Beide vergelijkingen natuurlijk met schoenen van dezelfde maat. De conclusie lijkt me in elk geval dat ik over een kleiner en langgerekter steunoppervlak beschikte dan andere schoenen. Nu is het natuurlijk moeilijk om in te schatten hoe groot het effect daarvan is, maar ik stel me de vraag of dit het verschil kan gemaakt hebben tussen wegzakken of op de sneeuw lopen. Een snelle berekening leert me alvast dat 5% minder steunvlak correspondeert met een extra gewicht van 3 tot 4 kilo (wat betreft druk op het sneeuwoppervlak). Zou ik hier een fout gemaakt hebben? Suggesties opnieuw welkom.
Bijkomend probleem is dat die ijskorst behoorlijk hard is. Wanneer je daar doorheen zakt, levert je dat elke keer een ferme tik op je schenen op. Het gevolg is dan ook een indrukkwekkende reeks schaafwonden op de schenen. Onder dergelijke omstandigheden loop je dus zeker best met een lange broek. Zelfs dat volstond niet bij mij. Ik vraag me momenteel dus af of scheenbeschermers zoals ze ook door orientatielopers gebruikt worden een oplossing zouden zijn. Iemand daar ervaring mee?
En nu we toch aan het denken zijn of andere schoenen me niet performanter zouden maken: tijdens de wedstrijd moesten we vier bevroren meren al lopend oversteken. Een onvergetelijke ervaring, maar ook bijzonder glad. Een beter profiel helpt daar natuurlijk niets aan. Glijden is glijden. Een mogelijke oplossing zijn Icebugs of nog goedkoper vijzen in je schoenen draaien. Heeft iemand daar ervaring mee? Misschien probeer ik dat wel eens. Al lijkt testen met een paar van enige leeftijd wel een goed idee!