Het begin van het jaar is het ideale moment om veel plannen te maken. Mijn eerste plan was om de training terug wat op te drijven. Het einde van vorig jaar ging bij mij helemaal niet vlot, dus daar wou ik iets aan veranderen.
De snelheidstrainingen gingen steeds beter en om mijn snelheid voldoende hoog te kregen probeerde ik eens een paar alternatieve trainingen uit: tijdens een lange duurloop aan een cross meedoen. Het eerste weekend van het jaar stond vlakbij in Oordegem een cross op de kalender. Tijdens een lange duurloop liep ik die richting uit. Na een kleine drie uur kwam ik daar toe met een twintigtal minuten om me voor te bereiden op de start. Aangezien een cross erg snel gaat, zeker in het begin, liep ik in de eerste bocht al helemaal laatste. Tijdens de wedstrijd kon ik toch nog een paar lopers oprapen. Dat waren er welgeteld drie. Onmiddellijk na de wedstrijd vertrok ik opnieuw. Je kan drie uur toch niet echt een lange duurloop noemen. Naar huis nam ik een kortere weg en voegde zo nog een dikke twee uur aan mijn trainingsvolume toe.
De week erna was het in Maldegem dat een cross op de kalender stond. Dat is toch wel een heel eind lopen. Ik waagde het er toch op en probeerde op tijd aan de start te geraken. Die dag vroor het stenen uit de grond. Dat leverde prachtige uitzichten op langs dichtgevroren waters. Onderweg zorgden de bossen van Ursel voor een paar enkelbrekende passages. Ook prachtig. Na een kleine vijf uur lopen was ik dan in Maldegem met meer dan drie kwartier over voor de start. Blijkbaar had ik beter toch nog een klein lusje bijgezocht. De start ging op dezelfde manier als een week eerder in Oordegem: in de eerste bocht liep ik al helemaal laatste. Net als in Oordegem kon ik een paar plaatsjes opschuiven. Opnieuw drie om precies te zijn. Deze keer liep ik niet terug naar huis. Het zou me nooit gelukt zijn om op tijd terug te zijn voor het eten.
Na al dat snelheidswerk moest ik toch nog eens in een ultra aantreden. Net als vorig jaar liep ik in Font-Romeu de Trail Blanch’. Eerst was in niet van plan terug daarheen te gaan, maar toen ik zag dat Ryan-Air voor 18 euro heen en terug naar Perpignan vloog, kon ik het niet laten. Als je dan nog weet dat de bussen daar welgeteld 1 euro kosten, onafhankelijk van het traject, wordt het helemaal schitterend. Geef toe dat 1 euro voor de kleine 100km tussen Perpignan en Font-Romeu niet bepaald veel is. De wedstrijd zelf was terug prachtig. Er lagen pakken sneeuw waar we ons doorheen moesten werken. Het eerste kwart van de wedstrijd ging behoorlijk goed bij mij. Daarna kwamen stukken diepsneeuw en net als vorig jaar ging ik daarin hopeloos ten onder. Het lukt met gewoon niet om op een deftige manier doorheen een meter sneeuw te baggeren. Beeld je in dat je bij elke stap in het beste geval wegzakt tot aan de knie en in het slechtste geval tot aan het middel. Je snapt: erg snel gaat het niet. Alle tips hoe ik me op zoiets kan voorbereiden zijn van harte welkom. De laatste dertien kilometer zijn terug vlot lopend en dat ligt me toch wat beter. Uiteindelijk deed ik meer dan 8 uur over de afstand van 51 kilometer. Dat zegt voldoen over de zwaarte van het parcours, denk ik. Toch had ik dit in geen geval willen missen. ‘s Morgens de zon zien op komen op de besneeuwde bergen, zich een weg banen doorheen ongerepte sneeuw en over bevroren meren… Ronduit prachtig.
De wedstrijd leverde me jammer genoeg een minder souvenir op. Door de ijskorst op de sneeuw waren mijn schenen bedekt met een indrukwekkende reeks schaafwonden. Liefhebbers kunnen een foto bekijken op http://picasaweb.google.com/lh/photo/ZLT6V4HYUnS0_qiDoHQU8g en de foto erna. Op zich zijn wat schaafwonden niet zo erg, maar jammer genoeg is het hele zootje beginnen ontsteken. Toen drie dagen na de wedstrijd zelfs mijn voet dubbel zo dik stond als normaal, ging ik toch maar even naar de dokter. Het leverde me een weekje antibiotica slikken op en een hele tijd zalf en zwachtels op de schaafwonden smijten. Het heeft toch twee weken geduurd alvorens de diepste schaafwonden stopten met etteren. Niet zo leuk dus.
Een week na Font-Romeu was het mijn bedoeling om de Trail des Lucioles te lopen. Mijn gezwollen voet en de schaafwonden zorgden ervoor dat ik die hele week amper kon stappen, laat staan lopen. Pas op vrijdagavond lukte het terug om een half uurtje los te lopen. Zaterdag morgen besloot ik het er toch op te wagen en ‘s avonds stond ik dus toch aan de start. Gezien de omstandigheden startte ik achteraan. Tot mijn grote opluchting kon ik zonder veel last lopen. De hele wedstrijd liep ik in te halen en finishte uiteindelijk onverhoopt zelfs nog in de top 20. Veel beter dan ik gevreesd had. Wie nog nooit daar in Soiron heeft gelopen kan ik het garanderen: dit is het wildste parcours dat je België zal tegen komen. Soms denk ik dat het een voordeel is dat we in het donker lopen. Zo zien we niet waar we allemaal doorheen gestuurd worden.
Zeker met de tijdelijke terugval die ik in mijn trainingen had, blijft trainen de komende tijd bedoeling nummer 1. Er zijn erg weinig wedstrijden gepland. In februari staat voorlopig enkel een 50 mijl in Engeland tijdens het komende weekend op mijn programma. Als ik het nieuws mag geloven, ligt daar momenteel een pak sneeuw. Daar zou ik intussen toch op moeten voorbereid zijn…
Afgelopen weekend vond ook de loterij voor Hardrock plaats. Jammer genoeg was ik een pak minder gelukkig dan vorig jaar. Ik sta amper 87ste op de wachtlijst, wat kansloos is. Geen Hardrock voor mij dit jaar. Wat het dan wel zal worden ben ik nog aan het bekijken. Mogelijk trek ik toch naar de States om daar een paar andere wedstrijden te lopen. Ze hebben daar meer dan genoeg mooie 100mijlers die ik ooit wel eens wil lopen. Dat horen jullie later wel.