Zoals aangekondigd hield ik het in juli bij een enkele wedstrijd. Eentje waarvan ik dan nog wist dat ik hem niet uit zou lopen. De 201 kilometer van de Swiss Iron Trail zou simpelweg te veel zijn voor mijn achillespees. Op voorhand had ik beslist dat ik niet verder dan Sankt Moritz zou lopen.
De dagen voor de start kwam al slecht nieuws. Er was een passage over een gletsjer aan Diavolezza voorzien die omwille van de regen veel te glad was en daardoor uit het parcours gehaald werd. Er zou een alternatief parcours naar de top van Diavolezza gevolgd worden. Jammer, want dit was toch één van de passages die me het meeste aantrok in de wedstrijd. Bij de start in Pontresina werd het nieuws nog slechter. In plaats van een startschot weerklonk uit de micro dat de start zou uitgesteld worden.Het weer op Diavolezza was te slecht. Pas ‘s avonds zou een herstart volgen waarbij we direct via de Fuorcla Surlej naar Sankt Moritz zouden lopen. Dat was toch een streep door mijn rekening. Ik besloot de dag nuttig te besteden en in plaats van te lopen eens de Languard op te stappen. Die ligt net naast het parcours. Ergens waar het weer volgens de organisatie dus niet te doen was. Ik heb een heel klein beetje hagel gehad, maar overigens was het daar behoorlijk aangenaam. Op die manier werd mijn dag toch nuttig en aangenaam ingevuld.
‘s Avonds werd gelukkig wel gestart. Ik startte met een ferm ingetapete enkel ergens helemaal achteraan. Eigenlijk is dat wel leuk. Je loopt dan de hele tijd mensen in te halen. De beklimming van de Fuorla Surlej ging gelukkig zonder veel problemen. Dat ik door de tape de achillespees niet kon uitrekken en de enkel niet kon omslaan heeft daar zeker en vast veel mee te maken. In de afdaling naar Sankt Moritz kan ik even helemaal tempo maken. Dat blijft toch leuk om zo een berg af te vliegen. In Sankt Moritz ben ik dan zoals voorzien gestopt en keerde ik terug naar mijn tentje dat nog in Pontresina stond. Een beetje later werd de wedstrijd toch stilgelegd omwille van naar mijn mening nogal dubieuze redenen (nog maar eens slecht weer). Voor mij was het natuurlijk niet erg. Op die manier heb ik niet eens veel gemist.
De rest van juli gebruikte ik om terug op te bouwen. Mijn volume begint terug te komen waar ik dat wil (20u lopen per week) en zelfs de snelheid is van “rampzalig” verbeterd tot “kan ermee door”. Ik heb me voor de zekerheid wel beperkt tot trainingen van hooguit 2-3 uur. Gelukkig kan je er zo een paar per dag doen en op die manier toch aan wat volume komen.Aangezien ik volgende week in een honderd mijl start vroeg ik me af of dat wel zou volstaan. Als klein testje trok ik daarom vandaag naar Ham-sur-Heure waar de Trail du Val d’Heure werd gelopen. Met zijn 56 kilometer zou dat een goede testafstand zijn. Ik vertrok er zonder forceren aan een toch wel vlot tempo. Het gevolg was dat ik al snel aan de leiding liep (de lopers van de kortere afstand niet meegeteld), een groot deel daarvan samen met Luc. Ergens rond kilometer 30 begon de achillespees zich toch te laten voelen. In de beklimmingen kracht zetten was pijnlijk. Ik besloot dat dan maar niet meer te doen. Daarmee verlies je natuurlijk wel tijd in de beklimmingen. Luc liep dan ook van mij weg naar een verdiende overwinning. De stukken waar ik wel nog normaal kon doorlopen werden steeds zeldzamer. Een vrije val doorheen het klassement werd dan logischerwijze mijn deel. Eerst passeerde Alain me aan een mooi tempo en na hem volgden er nog wel een stuk of drie. Nog een hele tijd verder passeerde Alain me een tweede maal. Dat kan maar twee zaken betekenen. Ofwel liep hij een stuk te veel ofwel liep ik een stuk te weinig. Beiden hadden we de hele tijd markeringen gezien dus hadden we er eigenlijk geen idee van welk van beiden het was. Geen van beiden hebben we daarna nog iemand gezien. Ik ging ervan uit dat indien ik als derde zou toekomen ik degene was die afgesneden had en als ik als zesde zou toekomen Alain degene was die verkeerd gelopen was. Ik bleek als vierde toe te komen. Ook op basis van de tijd zal ik toch degene zijn die ergens wat te weinig gelopen heeft, al heb ik er echt geen idee van waar. Ik heb aan de aankomst dan ook direct gevraagd om me niet in de uitslag op te nemen. Ik hoef echt geen prestaties die ik niet verdiend heb.
De test is in elk geval wat minder geslaagd dan ik gehoopt had. Gelukkig zal het volgende week wat trager gaan, maar tijdens de beklimmingen ga ik bijzonder voorzichtig moeten zijn. Het zal tijdens de 100 mijl gelukkig wel wat trager gaan dan vandaag. Daarna hoop ik in de eerste plaats degelijk verder te kunnen trainen. Begin september wordt het dan echt serieus wanneer ik naar Wales trek om daar een draak te gaan bevechten. Dat zal behoorlijk pittig worden.