Nieuwsbrief augustus 2012

Afgelopen maand had ik zoals beloofd maar 1 wedstrijd voorzien. Ik trok nog eens richting Engeland om er de North Downs Way Race te lopen. Dat is een honderd mijl van Furnham naar Wye over de North Downs Way. Die North Downs Way is een zogeheten “national trail” en loopt net ten zuiden van Londen. Een stuk komt zelfs binnen de grote ring rond Londen. Gelukkig is in Londen die ring zodanig groot dat je daar eigenlijk niet van merkt.

Ik was nog nooit in het gebied geweest, dus vroeg ik me af hoezeer het mij zou bevallen. En natuurlijk hoezeer het mijn achillespees zou bevallen. Aangezien ik daar een week eerder in Ham-sur-Heure behoorlijk wat last van had, zag dat er niet zo goed uit. Gelukkig zag het parcours er op papier eerder vlak en vlotlopend uit. Ik kan je alvast vertellen dat papier behoorlijk bedrieglijk kan zijn.

Bij de start draaide ik vooraan mee. Eerlijk gezegd, het ging waanzinnig rap voor een 100 mijl. Na een kilometer of 10 ging het groepje waarin ik liep al een heel pak trager: geen markeringen meer te zien. Dan maar terug gekeerd, op de kaart gekeken en het bleek dat er ergens een lintje hing dat niets met de wedstrijd te maken had. Tja, dat konden we natuurlijk niet weten. Eens terug op het parcours had ik geen flauw idee meer van mijn positie en liep ik op eigen tempo verder. Waarschijnlijk was het wel beter om niet meer opgejaagd te worden door de rest van de kopgroep. Tegen dan kreeg ik ook door hoe het parcours er ongeveer uit ziet. Afwisselend zijn er enerzijds vlakke stukken waar je zeer goed kan doortrekken en anderzijds erg pittige klimmen, dikwijls met trappen. Zo mochten we helemaal te trap op naar de Top van Box Hill (gekend van de Olympische wielerwedstrijd). Na een paar uren begon te temperatuur behoorlijk op te lopen. Als echte yeti houd ik daar hoegenaamd niet van. Mijn tempo zakte dus wat, maar dat was waarschijnlijk wel bij iedereen zo. Gelukkig liepen we regelmatig door bossen waar de temperatuur nog wel uit te houden was. Zo ergens rond kilometer 60 begon mijn achillespees dan toch wat lastig te doen. Ik besloot de beklimmingen steeds te stappen en de vlakke stukken en afdalingen te lopen. Op die manier ga je nog steeds vrij goed vooruit. Die achillespees betert er natuurlijk niet op met het verstrijken van de kilometers. Tegen het einde waren er zelfs een paar stukken die ik zijwaarts omhoog ging.
Ook tijdens de nacht zaten er nog een paar ferme stukken in. Denk aan trappen die stijl omlaag ergens in een bos diep onder jou verdwijnen en waarvan je het einde hoegenaamd niet kan zien. En dan een beetje daarna iets gelijkaardigs, maar dan omhoog in plaats van omlaag. Ik heb tijdens de nacht vooral lopen rekenen. Beneden de 24 uur blijven leek me zonder problemen haalbaar. Een paar uur minder was eigenlijk ook wel haalbaar, maar 24 uur klinkt gewoon beter. Dat leek me wel een mooie tijd om op te mikken. Uiteindelijk kwam ik in de vroege ochtend toe na 23u57. Als dat niet mooi gemikt is.
De wedstrijd is me terug goed bevallen. Het is een erg aangenaam parcours met toch wel wat uitdagingen en een prima organisatie. En dan is het zo mogelijk nog de makkelijkst bereikbare 100 mijl.

Na een uurtje slaap trok ik richting Londen. Een paar lopers die in tegenstelling tot mij echt wel wat kunnen lopen zouden daar de Olympische marathon lopen. Als je zo dicht in de buurt bent moet je dat toch eens gaan bekijken vind ik.

De rest van de maand heb ik normaal getraind. Het wekelijkse volume gaat terug zonder problemen boven de 200km en de snelheid begint ook terug te komen. Het grote vraagteken blijft hoe mijn achillespees gaat reageren op hellingen. Daar zal ik binnenkort wel achter komen.

Voor september ben ik in elk geval van plan om ten strijde te trekken tegen draken en Vikings. Morgen begin ik met de strijd tegen de draak. Dan start ik in de Dragon’s Back Race. Dat is een etappeloop van vijf dagen dwars door Wales. Het is fellrunning, wat wil zeggen dat we niet op markeringen hoeven te rekenen. En dat we gewoon onze eigen weg maar moeten vinden. Paden volgen is voor mietjes. In totaal moeten we op die vijf dagen in vogelvlucht een 260 kilometer afleggen. Via de ideale route zou het naar het schijnt ongeveer 300 kilometer zijn. Ik reken er in elk geval niet op dat ik de ideale route ga vinden. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik in Wales ben, dus ik ken de omgeving totaal niet. We zien wel hoe dat gaat.