Mijn nieuwsbriefje komt opnieuw eens aan de late kant, maar uiteindelijk is hij er toch.
Even terugblikkend op de voorbije maand moet ik het natuurlijk over Amerika hebben. Zo vroeg als kon (het werk wil ook soms wat) ben ik begin juli op het vliegtuig gestapt met mijn fiets. Met tussenstops in Londen en Denver, zette ik definitief voet en wiel aan de grond in Grand Junction (Colorado). Klaar voor drie weekjes lopen en fietsen. De eerste twee dagen bestonden uit fietsen. Ik moest van Grand Junction (1400m hoogte) een 200 kilometer verder in Silverton (2850m hoogte), diep in de Rockies zien te geraken. Dat komt neer op een dag fietsen door de woestijn en en dag fietsen door de bergen. Tijdens die tweede dag behaalde mijn fietsje op de Red Mountain Pass met 3358m een nieuw hoogterecord.
Na die twee dagen sloeg ik mijn tentje op in Silverton waar ik drie dagen op het gemak zat. Dan was het tijd voor het grote doel van mijn reis: Hardrock. Ik vermeld gewoon nog even dat dit algemeen beschouw wordt als de zwaarste 100 mijl van de States met zijn 10000 positieve hoogtemeters en talrijke passages rond de 4000m. Voor details over het parcours moet je de nieuwsbrief van juni maar eens herlezen. En ja, het hoofdoel is behaald: ik finishte er na 38u46. Om hoger te mikken bleek mijn acclimatisatie ruim onvoldoende. Onderweg had ik ferm last van de hoogte. Voor een uitgebreid verslag (in het Engels, hopelijk verstaat iedereen dat) verwijs ik jullie naar
http://blog.ptityeti.be/lopen/ultra/hardrock2008
Na de wedstrijd gunde ik me een dagje rust en fietste dan verder. Eerst reed ik naar het zuiden de Rockies uit en New Mexico binnen. Daar in New Mexico viel naast woestijn niet zo heel veel te zien. Ik draaide dus maar een beetje naar het westen en sukkelde zo in Arizona. Daar kwam ik nog meer woestijn tegen (erg mooi, vooral in Painted Desert) en ook de Grand Canyon. Aan de Grand Canyon is het naar het schijn altijd warm, maar toen ik er was viel daar niet veel van te merken en ik kreeg er een paar ouderwetse regenbuien op mijn kop. Ik ben dan maar weer de woestijn in gevlucht en terug naar het noorden gereden naar Utah. Op de grens tussen Arizona en Utah fietste ik door Monument Valley (gekend van de cowboyfilms, ondere andere die met John Wayne). In Utah maakten vele indrukwekkende canyons het fietsen lastig (samen met de warmte natuurlijk) en vergaapte ik me een dagje aan de Arches. Na de Arches moest ik jammer genoeg al zo snel mogelijk terug naar Grand Junction. Op de twee weken die ik effectief fietste legde ik net geen 2000 kilometer af. Foto’s van de hele tocht kunnen jullie bekijken op http://picasaweb.google.com/ptityeti/USA en de route kunnen jullie terug vinden op http://www.ptityeti.be/usa2008.kml (Google Earth bestand).
Nu ik terug ben, is het zeker niet de bedoeling om te blijven stilzitten. De volgende plannen zijn al gemaakt en naderen met rasse schreden. Het volgende doel is een kleine wandeling door de Alpen te maken: La Petite Trotte à Léon. “Wat is dat nu weer voor iets?”, hoor ik de meesten nu al vragen. Wel, het is een loop (officieel is het geen wedstrijd) met een afstand van 220km. Alsof dat niet genoeg is, hebben ze daarbij nog een waanzinnig hoogteverschil van 17000 positieve hoogtemeters verzonnen (evenveel als tweemaal de Mount Everest op en af vanaf zeeniveau). En om het ons zeker niet al te gemakkelijk te maken zijn berghutten de enige bevoorradingspunten. Het parcours volgt in grote lijnen de Tour du Mont Blanc (start en aankomst in Chamonix) in een grote versie en blijft bijna de hele tijd hoog in de bergen, ver weg van de bewoonde wereld. Het parcours staat op
http://ultratrailmb.com/page.php?page=parcourspetitetrotte (de blauwe lijn) en een versie voor Google Earth staat op
http://www.ultratrailmb.com/documents/ptl2008.kmz
Ik vind dat het er magnifiek uitziet. Om het geheel een beetje veilig te houden, moet dit gelopen worden in ploegen van drie (de drie lopers moeten de hele tijd samen blijven). Zo iets moois kan ik natuurlijk niet laten schieten en daarom zal ik de laatste week van augustus samen met Fieu en Gandhi in de Alpen aan het rondhossen zijn. De maximale tijd om dat lusje of te werken is 100 uur, wat ons wel haalbaar lijkt. De komende weken zal ik dus eerst nog een beetje volume trainen en dan alweer moeten afbouwen. Ik vertrouw vooral op mijn Amerikaanse conditie. In de volgende nieuwsbrief horen jullie dan wel hoe we het er vanaf gebracht hebben.
Tot slot wil ik jullie nog vertellen dat ik een kalender met trails en dergelijke wedstrijden in de Benelux en omgeving op internet gegooid heb. Dit is vooral bedoeld voor de mensen die op zoek zijn naar een wedstrijd met een mooi parcours en niet direct weten waar ze moeten zoeken. Hij valt te bekijken op http://kalender.ptityeti.be
Ik ben me er heel goed van bewust dat hij niet volledig is, maar iedereen kan zelf wedstrijden toevoegen. Dus als je denkt dat ik eentje vergeten ben, weet je wat te doen.