Vorige maand kondigde ik jullie reeds aan dat ik in juni hoofdzakelijk wat sprintjes zou trekken. Na afloop van een weekje in Londen trok ik een weekendje naar de South Downs, waar de South Downs Marathon doorging. Aangezien de South Downs bij ons niet zo gekend is een klein woordje uitleg daarover. De South Downs is een nationaal park in het zuiden van Engeland, een paar tiental kilometer ten noorden van Portsmouth. In essentie bestaat het uit een langgerekte (dik 100km lang) heuvelrug met als hoogste punt een heuvel van 270m hoog. Over de kam loopt een erg populaire wandelroute, en je raadt het al, over die wandelroute ging de wedstrijd door.
Omdat ik twee weken tevoren nog serieus ten onder was gegaan tijdens een honderd kilometer, had ik het goede voornemen om deze wedstrijd rustig aan te pakken. Mijn goede voornemen hield welgeteld 500 meter stand. Dan kon ik het toch niet laten om te gaan meespelen. Met een man of zes gingen we vooraan op pad. Dat kopgroepje dunde snel uit zodat ik al gauw met een Engelsman aan de leiding ging. Vooral in de beklimmingen was hij toch sterker dan mij. Na een tiental kilometer moest ik dan ook lossen. Goed, dan probeer ik wel om tweede te worden. Tot mijn verrassing liep die Engelsman voor mij nooit echt ver weg en tegen halverwege had ik hem zelfs bijgehaald. Wat meer is, in een erg
steile afdaling moest hij zelfs lossen. Ik heb toen natuurlijk niet op hem gewacht en trok een tijdje goed door. Wat ik niet wist was dat de lastigste stukken in de tweede helft zaten. De laatste kilometers heb ik me daar toch wat in verslikt, maar achter mij hadden ze het blijkbaar even lastig. Aan de aankomst bleek ik nog net beneden de drie uur te zitten. Twee seconden overschot, dat is kunnen mikken. De wedstrijd viel prima mee, zowel qua parcours als qua organisatie. En als je onverhoopt een niet zo kleine (vijfhonderdtal lopers) marathon wint is dat altijd leuk natuurlijk. Ik vermoed alleen dat de 1700 hoogtemeters die de organisatie claimt toch een overschatting is. Het was dan ook nog eens lang geleden dat ik zo’n snelle marathon had gelopen.
Het weekend erna haasde ik een beetje (maar 60km) tijdens de honderd van Torhout en ik was alweer weg. Naar Glasgow van deze keer. Tijdens de week werkte ik daar mijn trainingen af langs de Rivers Clyde en Kelvin om tijdens het weekend terug een wedstrijd op te zoeken.
Deze keer koos ik voor een fell race in het Lake District. Wat is een fell race hoor ik jullie al vragen. Wel, eigenlijk is het gewoon de Britse versie van berglopen. Voor ons bijzonder is dat er geen vast parcours is. Er zijn gewoon een aantal (acht in mijn geval) punten waar je moet passeren. Die punten zijn gewoonlijk eenvoudig gekozen: bergtoppen. Je moet er zelf maar voor zorgen dat je de weg vindt. Als afstand werd ongeveer een halve marathon en een positief hoogteverschil van 2000 meter voorop gesteld. Maar dat hangt er natuurlijk vanaf hoe je loopt.
Aangezien ik daar van geen kanten mijn weg ken, leek het mij verstandig om een beetje de kat uit de boom te kijken en vooral andere lopers te volgen. Het begin was vanuit de vallei naar een 800 meter hoger gelegen bergtop klimmen. Die mannen gooiden er direct de beuk in; ik deed het wat rustiger aan. Toen iedereen van het pad afging volgde ik braafjes. Toen we in de wolken terecht kwamen (mist!) en iedereen over rotsen omhoog begon te klauteren hoopte ik maar dat ik iemand in het zicht zou kunnen houden. Hier verloren lopen leek met niet echt een super idee. Op de top had ik gelukkig nog steeds wat volk rond mij. Compleet gedesoriënteerd in de mist begon ik in een verkeerde richting te dalen. Ik zag gelukkig snel mijn vergissing in. Het was ongelooflijk hoe die inboorlingen over de stenige hellingen afdaalden. Voor het eerst sinds lang voelde ik me nog eens een laaglandpruster. Wat een verschil met de trails in de Alpen waar je gewoonlijk op de paden blijft. Hier vliegen ze door alles heen, op en af rotsblokken klauterend als dat de snelste weg is.
Dat grapje herhaalde zich ook op de volgende pieken. Maar wat een prachtige streek. De passages over Scafell en Scafell Pike (de twee hoogste bergen van Engeland) waren onvergetelijk. Voor de passage na het zevende checkpoint waren de richtlijnen die we voor de wedstrijd kregen duidelijk. Over de kortste weg stond er letterlijk “Unless you know exactly what you are heading for you will fall from Horn Craig and die.”. Een omwegje leek me wel een leuk idee in dat geval. Uiteindelijk vond ik een plaats waar ik kon afdalen over zo’n helling van het type met allemaal losse stenen waarop je bij elke pas een meter of twee naar beneden schuift. Als je toch naar beneden moet is dat natuurlijk prima. Beneden mij zag ik dat ik gepasseerd werd door een treintje lopers die door een geul in Horn Craig afgedaald waren. Blijkbaar wisten die wel waar ze mee bezig waren… Ik zag in elk geval geen passeerbaar stuk in die wand. Daarna volgde nog een ferme klim naar Pike of Blisco en een moordende afdaling (600 meter dalen op een kleine twee kilometer) naar de aankomst. Naar intussen goede gewoonte vlogen de lopers links en rechts terug voorbij als ik van een klein rotswandje aan het klauteren was. Mijn parcourskeuze trok echt op geen fluit. Ik haalde de aankomst ergens midden in het pak in een tijd van 3u57. Hmmm, niet direct een supertijd voor een halve marathon…
Het is duidelijk dat parcourskennis een gigantisch voordeel is op dergelijke wedstrijden. Maar zelfs als je die niet hebt is het een schitterende manier van lopen. Hier vind je de absolute vrijheid in het lopen. Prachtig. Alleen competitief zijn is niet zo evident voor ons…
Intussen zit ik natuurlijk al terug eventjes thuis. De tweede helft van het jaar voorzie ik eerst en vooral het komende weekend de World Trail Challenge in de Franse Alpen, waar ik ons land moet vertegenwoordigen. Tegen het einde van de maand volgt dan een 100 mijl in het Lake District. En tegen het einde van de zomer trek ik dan terug naar de States waar ik nog twee wedstrijden van 100 mijl voorzien heb. Dat is dus wat jullie in volgende nieuwsbrieven zullen kunnen lezen.