Na de wel heel drukke meimaand, was de afgelopen maand toch een beetje rustiger. De eerste weekends waren gewone trainingsweekends. Na de trainingen volgden terug een paar wedstrijden. Om te beginnen liep ik de Veluwezoom Trail in de Nederland. De afstand was maar 50km, dus het was gewoon een beslissing op het laatste moment om eens te gaan kijken of die wedstrijd de moeite is. In Nederland moet je niet al te veel hoogtemeters verwachten, dus waren er een paar rappe die wel heel snel vertrokken. Ik volgde wat meer op het gemak. Het eerste stuk van het parcours was echt wel amusant met een opeenvolging van korte hellingen. Eens na een kilometer of 15 werd het dan wat vlakker. Op de lange rechte stukken moet je normaal gezien goed tempo kunnen maken, maar dat lukte me echt niet. Ik kreeg er nooit de snelheid in. Integendeel, mijn snelheid zakte steeds verder. Uiteindelijk werd het een vrij flauwe zesde plaats, maar toch een heel leuke wedstrijd. Eindelijk beginnen ze in Nederland wat mooie wedstrijden op de kalender te zetten.
Een weekje later was het dan tijd voor het echte werk. Ik trok naar de Andorra Ultra Trail voor een toertje van 112km met 9700 positieve hoogtemeters. Vooral die hoogtemeters zijn echt wel gigantisch veel op dergelijke afstand. Het parcours is in essentie een toertje rond Andorra. Ik trok erheen met de nachttrein, of dat was toch de bedoeling. Een staking van de Franse spoorwegen besliste er anders over en liet me ‘s avonds in Parijs stranden. De dag erna werd dan een hele onderneming om met warme, bomvolle treinen waarvan dienstregelingen spontaan veranderden en die met grote vertragingen kampten en bussen die platte banden kregen toch in Andorra te geraken. Uiteindelijk geraakte ik om half twaalf ‘s nachts na een reis van dertig uur waar ik moest zijn. Als het startschot om middernacht weerklinkt is dat echt wel gigantisch nipt. Kortom, ik was al totaal uitgeteld nog voor ik een meter gelopen had.
De eerste nacht geraakte ik dan ook totaal niet vooruit. Vooral de beklimmingen gingen langs geen kanten. En als je weet dat we over de top van de Coma Pedrosa (met zijn 2942m de hoogste top van het landje) moesten, weet je dat er behoorlijk wat klimwerk was. De vroege ochtend ging een stuk beter met een technische afdaling (stukken met touwen en zo) waar ik me prima geamuseerd heb. Eens de zon hoger begon te staan, liepen de temperaturen erg op. Zoals steeds zijn dat niet mijn favoriete omstandigheden. In de late namiddag werd dat gelukkig wat afgekoeld door onweer dat ervoor zorgde dat de wedstrijd twee uur lang geneutraliseerd werd. De tweede nacht ging opnieuw van geen kanten waardoor ik net voor het eerste daglicht als 45ste toekwam. Met minder dan 100 aankomsten op net geen vijfhonderd starters was het een waar slachtveld onder de deelnemers. De grote hoogteverschillen en dikwijls erg moeilijk beloopbare stenige ondergrond zitten daar voor heel veel tussen. De wedstrijd was in elk geval prachtig. Het overgrote deel van de tijd loop je erg hoog (gemiddelde hoogte van ongeveer 2100m) en passeer je over de toppen. Binnen Europa zijn er erg weinig wedstrijden waarbij je zoveel weg van de beschaving loopt. Een absolute aanrader voor de liefhebbers van zware parcours.
Afgelopen weekend trok ik dan naar de Alpen voor de Montagn’Hard. Met zijn 120km en 10000 positieve hoogtemeters heeft die erg gelijkaardige karakteristieken als wat ik een week tevoren al in Andorra tegen kwam. De grote vraag zou hier zijn in hoeverre Andorra nog in de benen zou hangen. Dat bleek toch nog wat meer te zijn dan echt goed is, maar minder dan problematisch is. Ik liep de hele wedstrijd ergens aan het einde van de top tien. De zonsopkomst was ronduit prachtig. Aan de linkerkant de Mont Blanc die oplicht in het eerste zonlicht en aan de rechterkant een verticaal stuk regenboog boven de vallei. Veel mooier dan dat worden uitzichten niet. Met de zon kwam ook de hitte. Temperaturen van boven de dertig graden in de valleien maakten al die hoogtemeters er niet eenvoudiger op. Vooral de beklimming van de Mont Joly was voor mij erg lastig. Hier kreeg ik ook wat last van een pees aan de zijkant van de knie die wat opspeelde. Eens voorbij de Mont Joly dreef dan het onweer van de dag binnen. Gelukkig liep ik in de vallei door een bos op het moment dat de bliksem binnen een fractie van een seconde gevolgd werd door de donder. De lopers die dat hoog op de kammen meemaakten hebben snel dekking moeten zoeken. Overvloedige regen toverde intussen de paden om in kolken stroompjes. Een onweer duurt gelukkig niet lang en we kregen nog een blauwe lucht om de dag te eindigen.
De bevoorrading aan kilometer 70 was een grote post met dokter en al. Volgens hem was mijn probleem aan de knie een beginnende ontsteking van de Pes Anserinus. Dat zijn blijkbaar de pezen die je quadriceps verbinden met het onderbeen. Hij raadde me af om verder te lopen. Dat had ik eigenlijk wel verwacht, dus daar had ik niet bijster veel oren naar. Zijn argument dat ik mogelijk wel de aankomst zou kunnen halen, maar daarvoor de prijs zou moeten betalen maakte iets meer indruk. Dat is het soort argumenten waar ik wel gevoelig aan ben en na wat nadenken besloot ik toch maar op dat punt te stoppen. Het heeft geen zin om mijn volledige zomer te hypothekeren. Daarvoor heb ik nog veel te veel leuke wedstrijden voorzien. Intussen is de pijn al bijna helemaal verdwenen. Ik verwacht dus dat ik er met een weekje rustig aan doen wel terug vanaf zal zijn. En dan gaan we erg gewoon terug tegenaan zoals vanouds.