Het begin van de maand was nog steeds een periode van absoluut niet lopen. Uiteindelijk heb ik het er dan toch maar eens op gewaagd om te herbeginnen en tot mijn grote vreugde had ik geen last terwijl ik liep. De hiel was nog steeds gigantisch gevoelig, maar lopen of stappen ging zonder iets te voelen. Vraag me niet hoe dat kan. Het is te zeggen, zonder iets van mijn blessure te voelen. Na een uurtje lopen was ik helemaal stijf. Erg.
Verstandig als ik ben bouwde ik natuurlijk erg rustig op met een paar rustige duurloopjes van ongeveer een uurtje. Tegen het einde van de week vond ik dan dat ik wel verstandig genoeg geweest was en besloot eens zwaar te gokken. In de Ardennen ging een etappeloopje van twee dagen door waar ik eigenlijk wel graag aan wou meedoen. Als de achillespees dat zou uithouden, was ik er gerust op dat ik terug zou kunnen beginnen opbouwen.
Ik trok dus naar Surister (ergens tussen Verviers en Spa) waar het op zaterdag met de bus naar Eupen ging. Met vier trainingen op een maand tijd had ik natuurlijk geen enkele ambitie. Ik probeerde dan ook gewoon rustig het parcours af te joggen. Dat betekende een mooie lange loop doorheen de bossen. Het ging vrij vlot al voelde ik natuurlijk het gebrek aan training een beetje. Zeker na de tweede bevoorrading na een dikke 40 kilometer viel mijn tempo behoorlijk terug. De hellingen in de buurt van Spa die we op het einde nog te verwerken kregen, waren echt wel afzien voor mij. Maar het belangrijkste van al: ik haalde zonder problemen de aankomst. Ik geef grif toe dat mijn tijd van 9u45 over 70km niet bijster snel is, maar dat had ik dan ook niet verwacht.
De volgende ochtend geraakte ik zowaar nog zonder veel strompelen uit mijn bed, zodat ik besliste om ook de tweede etappe mee te lopen. Met de bus ging het nu naar Bütchenbach waar we weggeschoten werden voor een etappe van 63km. Grote verrassing toen bleek dat ik de etappe van de zaterdag blijkbaar zelfs beter dan de meeste anderen had verteerd. Erg vlot ging het langs het meer van Bütchenbach, doorheen de bossen, naar en langs het meer van Robertville en nog verder naar Malmedy. Bij Malmedy mochten we dan een lokaal toertje doen met een paar waanzinnige hellingen in alvorens het verder richting Surister ging. Dat deel van het parcours was voor mij iets beter gekend terrein. Heel ruw kwam het overeen met wat ik liep de avond voor Olne-Spa-Olne. Overdag bleek het nog mooier te zijn dan toendertijd ‘s nachts. Zeker de vallei van de Hoëgne is echt wel een pareltje. Ik was natuurlijk gigantisch tevreden toen ik opnieuw zonder enig probleem de aankomst haalde. Deze keer deed ik er meer dan tien uur over. Ik geef toe dat ik niet bijster snel liep, maar volgens mij hebben we toch een flink pak kilometers meer gekregen dan op voorhand aangekondigd. Meer plezier voor hetzelfde geld is natuurlijk altijd leuk meegenomen.
Ik kijk in elk geval terug op een schitterende wedstrijd die echt wel wat meer deelnemers verdient. De Grand Trail des Lacs et Châteaux is echt wel een juweeltje. Zeg dat ik het gezegd heb. Zeker de tweede etappe is van het mooiste dat je in België zal vinden. En er zijn zelfs kortere afstanden voor wie liever iets minder overdrijft dan mij.
Daarna was ik natuurlijk gigantisch stijf. Blijkbaar zijn er toch bepaalde dingen die je beter niet doet zonder een minimum aan training. Dat is weer iets dat ik bijgeleerd heb. Ik trok me er in elk geval niet al te veel van aan en haalde de week volgend op de wedstrijd terug vlot de 200 trainingskilometers.
Afgelopen weekend trok ik dan nog eens naar de Ardennen, naar Marche les Dames deze keer, om er de 54km lange Trail des Vallées du Chevalier te lopen. Met toch al drie weken training in de benen hoopte ik op een beetje vooruitgang, zonder echt ambitieus te worden natuurlijk. Het voelde in elk geval goed en de eerste tien kilometer kon ik zelfs in het kopgroepje meedraaien. Daarna krijg je in Marche het “partie technique” te verwerken. Dat betekent simpelweg een aantal keren de rotsen recht op en af.. De ladders en touwen die er gangen komen echt wel goed van pas.
Ik deed dit stukje zonder forceren en zag Papy er van me weglopen. Achter hem bleef ik meedraaien bij Fabrice en Droopy. Na het “partie technique” volgt een beter beloopbaar deel van het parcours. Zeker met de droogte van de laatste tijd lag het erg hard en snel. Hier voelde ik toch vrij sterk het gebrek aan training. Ik moest de anderen laten gaan en er waren zelfs drie lopers die me terug bijhaalden. Toch bleef ik de hele tijd op een aanvaardbaar niveau lopen. Ik kraakte zeker niet. Na een lange trappenpartij in de laatste kilometer zat de wedstrijd er voor mij op na een klein vijf en een half uur. Met mijn zevende plaats kan ik natuurlijk alleen maar tevreden zijn.
De toestand van mijn achillespees blijft tot nu toe gelukkig stabiel. Ik heb geen last als ik stap of loop, maar aan mijn hiel is er een plaatsje waar je me echt kan doodduwen. Mijn strategie is om daar dus in geen geval en te komen en te hopen dat het wel zal verdwijnen. Een beetje struisvogeldenken zal voor een keer wel geen kwaad kunnen hoop ik. Het is in elk geval de bedoeling om binnenkort toch in de buurt van mijn oude niveau te komen. Erg veel spectaculairs is er nog niet gepland en zal er deze zomer bij gebrek aan verlof ook niet komen. Al ziet het er naar uit dat ik mijn volgende nieuwsbrief toch over wat buitenlandse uitstapjes ga kunnen vertellen.