Deze keer vinden jullie in mijn nieuwsbrief vooral een paar atypische wedstrijden terug. Als eerste wedstrijd van het jaar liep ik de Trail des Lucioles Soironnaises. Dat is iets van een 21km lang en voert je dwars door de bossen in het donker. Altijd leuk natuurlijk. Als je dan nog weet dat pdm het parcours uitzet en als je pdm een beetje kent, weet je ook dat het parcours in elk geval de moeite zal zijn. Ik ging niet mijn eigen kans en besloot gewoon bij Isa te blijven. Je kan een klein meisje toch niet alleen in het grote donkere bos laten rondlopen? Ze had niet echt haar beste dag, zodat het voor mij wat rustig joggen werd.
Het weekend daarop had ik niets voorzien. Tot ik op dinsdag de vraag kreeg om in Frankrijk de Raid28 te gaan lopen. Dat is een wedstrijd in oriëntatie van 80km. Ten minste. Je kan er nog een heel stuk bij doen om bonustijd te scoren. Er wordt gelopen in ploegen van vijf personen. Bij een ploeg van vijf vrouwen was op het laatste moment iemand weggevallen. Ze waren dus nog snel op zoek naar een vijfde vrouw. Dat is natuurlijk niet zo eenvoudig te vinden, dus was la Petite Yetie goed genoeg als vijfde vrouw van dienst. De ploeg werd zelfs omgedoopt tot “Wouter et ses Wouterettes célestes”. Zo komt het dat ik op een besneeuwde zaterdagavond een beetje ten zuiden van Parijs klaar stond om met mijn Wouterettes (Stéphanie, Janick, Isa en Anneke) een hele nacht en een heel stuk van de volgende dag balises te zoeken in de sneeuw.
Ik moet zeggen dat ik trots kan zijn op mijn Wouterettes. Ijverig ging we op stap en de ene na de andere balise werd door ons gevonden. Af en toe hingen die wel op leuke plaatsen. Zoals onder een brug of aan de verkeerde kant van een gracht die te breed is om over te springen. Op een bepaald moment hing er zelfs eentje op een eilandje midden in een meertje. Het water was bevroren maar of het ijs voldoende stevig was om iemand te dragen was nog een heel andere vraag. Twee keer raden wie er telkens op uit werd gestuurd om de balises te gaan halen. Onder impuls van onze indrukwekkende navigator Stéphanie maakten we bijzonder goede vooruitgang. Een bijzonderheid van de Raid28 is dat er ook behoorlijk wat speciale balises tussen zitten. Ook die werden met vereende krachten door het team opgepikt. Naar het einde toe (na meer dan twaalf uur wedstrijd) maakten we toch een paar fouten en op het laatste kozen we onder tijdsdruk toch voor de kortere route. Dat kostte ons nog redelijk wat straftijd waardoor we op de 7de plaats strandden. Op zich een heel mooi resultaat, maar ergens hebben we allemaal het gevoel dat een podiumplaats echt wel haalbaar was. Mijn Wouterettes gaan daar volgend jaar ongetwijfeld voor zorgen.
In januari bleef ik nog wat verder in oriëntatie lopen. Ik trok naar het noorden van Engeland, meer precies het Lake District om er de Dark Mountains te lopen. Dat is een wedstrijd geïnspireerd op een mountain marathon. Tijdens een mountain marathon is het de bedoeling om met ploegjes van twee loper twee opeenvolgende dagen een oriëntatieloop van ongeveer 40km af te werken. Daarbij moeten de lopers helemaal autonoom zijn. Dat betekent dat alle materiaal inclusief tent, eten en kookgerief mee moeten in de rugzak. Bij de Dark Mountains was het idee doodsimpel: waarom zou je op twee dagen doen wat je op een nacht kan doen. En natuurlijk in de winter want dan zijn de nachten het langst. En toevallig ook het koudst.
In Pierre vond ik een slachtoffer dat die uitdaging aandurfde. Er zijn verschillende categorieën in de wedstrijd. Het zwaarste parcours is de “elite” en dan zijn er nog A, B en uiteindelijk C voor de watjes. Om het helemaal af te ronden is er ook nog een wedstrijd type “score”. Als we zover reizen dan gaan wij natuurlijk direct voor het langste parcours.
De eerste balise wisten we al dat het de moeite zou worden. Terwijl de week tevoren de balises goed vindbaar en meestal in de buurt van het pad hingen, stonden ze hier dikwijls ergens verloren op een berg. Ook het weer werkte wat minder mee. Tijdens de Raid28 hadden we voortdurend wel wat sneeuw en de ijspegels in mijn baard maakten duidelijk dat de temperatuur niet al te hoog lag. Hier in Engeland lagen de temperaturen in elk geval boven het vriespunt. Zowel op zaterdag als op zondag was het zelfs erg mooi weer met een blauwe lucht. Alleen de nacht daartussen ontbonden de weergoden even al hun duivels. Dat is natuurlijk vrij vervelend als je net die nacht moet lopen. De hele tijd zou een stormwind ofwel regen ofwel sneeuw ofwel hagel ofwel sleet ofwel andere vuiligheid in ons gezicht blazen. Door die slechte weersomstandigheden kregen we de ingekorte “bad weather course”. Organisator Shane vertelde me achteraf dat het op de grens van afgelasten was. Shane kennende, weet ik dat bij hem de grens tussen mogelijk en onmogelijk nog wat verder dan bij mij ligt.
Met de eerste balise hadden we direct onze bezigheid. Ze lag toch wat verder dan we ingeschat hadden en onze hoogtemeter gaf al dertig meter te veel aan. Tijdens de hele wedstrijd zou de hoogtemeter stijgen aan een tempo van ongeveer tien meter per uur door de dalende luchtdruk. Daarmee was ons meest noodzakelijke navigatie-instrument behoorlijk onbetrouwbaar.
Gelukkig is Pierre een goede oriëntatieloper. Zeker in het fijn navigeren is hij echt wel sterker dan mij. De volgende twee balises kwamen we er gelukkig wat beter in. Die kregen we alvast zonder problemen te pakken. Daarna volgde een paar kilometer verplichte passage doorheen de vallei. Aan de overkant van de vallei werden we dan de berg op gestuurd. Daarmee waren we vertrokken voor tien uur non-stop door de sneeuw baggeren. Soms was dat beloopbaar, maar op andere momenten zakte je tot over de knieën weg. We zijn die nacht specialist geworden in allerhande types sneeuw: sneeuw die stevig genoeg is om op te lopen, sneeuw waar je diep in wegzakt, sneeuw waarvan je denkt dat je erover kan lopen maar als je erdoor zakt merk je plots dat er een riviertje onder loopt waar je met je voeten in zit, papsneeuw waar je hier riviertje onder ziet lopen en waar je echt geen mogelijkheid ziet om niet in de rivier terecht te komen… En zo waren er nog wel een paar types.
Ook de weg die als duidelijk herkenningspunt op de kaart terug te vinden was, gaf iets minder comfort dan verwacht. Op een vlak stuk sneeuw staand merkten we plots dan onder de sneeuw asfalt lag. Ah, we staan dus op de weg. Helemaal absurd werd het toen we op die weg een verlaten auto passeerden. Blijkbaar had die geprobeerd om er toch doorheen te geraken, in de sneeuw zijn meerdere moeten erkennen en dan maar te voet de aftocht geblazen. In het begin kozen we nog zoveel mogelijk zelf onze route, maar na verloop van tijd volgden we toch hoe langer hoe meer de sporen van onze voorgangers. Waarom zouden wij een nieuw spoor gaan trekken door kniediepe sneeuw als er al eentje ligt dat de goede richting uitgaat?
Fijn navigeren was er al lang niet meer bij. Normaal gezien stop je even en kijk je eens heel goed op de kaart als je de balise niet direct vindt. Dan kijk je vanuit welke richting je best nog eens zou proberen en probeert dat dan eens. Voor dergelijke subtiliteiten was het gewoon veel te koud. We moesten gewoon in beweging blijven al betekende dat lukraak wat ronddraaien in de hoop om toch maar op die balise te stoten.
De laatste uren van de wedstrijd konden we in daglicht afwerken. Dan kregen we tenminste nog eens wat te zien van het landschap. Aangezien ik nog nooit eerder in de winter in de Lakes was, vond ik dat ook wel eens interessant om te zien. Uiteindelijk bereikten we de wedstrijd na ongeveer zestien uur wedstrijd. Ik vind het al een groot succes dat we netjes alle balises gevonden hebben binnen de limiettijd. Uiteindelijk werden we daarmee vierde (en laatste) ploeg bij de “elite”. Het aantal ploegen dat zich door de omstandigheden gewonnen moest geven was gigantisch. Hoewel parcoursen B en C het grootste deelnemersaantal hadden, was daar zelfs geen enkele finisher. En die parcours waren nog wel een heel pak korter dan het onze. Maar daar heb je natuurlijk de minst sterke deelnemers.
Daarmee was het een maand met voor mij atypisch veel oriënteren. De komende wedstrijden zullen normaal gezien terug gewoon wedstrijden zijn waar je markeringen moet volgen. Ik ben nog aan mijn planning voor 2013 aan het werken, dus weet ik eigenlijk zelf nog niet goed wat ik allemaal zal doen.