Februari was nog eens een maand zonder wedstrijden. Dat betekent dat er vooral getraind werd. Helemaal aan het begin van de maand koos ik voor wat alternatieve training. Ik trok een paar dagen naar het Zwarte Woud om er te gaan langlaufen. Op latten zal ik wel nooit goed worden, maar ik knoei daar wel een beetje op mijn gemak. Het Zwarte Woud is zo een streek waar ik wel al gepasseerd was maar om de ene of andere reden was het nog nooit mijn bestemming. Om te langlaufen is het eigenlijk echt wel schitterend. Je kan er zonder problemen de hele dag een grote toer maken over perfect gespoorde pistes. Of je kan zelfs meerdaagse tochten maken als je dat zou willen. In de Alpen zijn de langlaufpistes toch altijd een heel stuk beperkter in omvang.
Eigenlijk was ik toch van plan om een wedstrijd van 62 kilometer in Lasne mee te pikken. Jammer genoeg moet je daarvoor vroeg opstaan en toen ik wakker werd stond mijn wekkerradio vrolijk te pinken. Stroomonderbreking wil dat zeggen. Waarschijnlijk heb ik daarmee de prijs voor de meest belachelijke manier om een wedstrijd te missen gescoord.
Trainen was het dus. De meest memorabele training was een lange duurloop in het verre Oosten. Ons land telt nog altijd welgeteld één nationaal park. Dat kwam er toen de Limburgers in 2006 het Nationaal Park Hoge Kempen uit hun mouw schudden. Ze hadden daarbij direct het idee om een langeafstandswandeling rond het volledige nationaal park uit te stippelen. Ze plakken daar een afstand op van 72 kilometer. Zelfs in 2006 leek me dat al een uitstekende dagvullende training. Het station van Genk ligt dan nog eens op een paar kilometer van de wandeling en laat ik daarheen nu net een rechtstreekse trein hebben. Al die jaren lag de kaart van de wandeling dus stof te vergaren tussen mijn andere projecten om ooit eens te lopen. Na al die tijd is het er eindelijk eens van gekomen. Ongetwijfeld zijn er hier en daar wel wat mooiere of uitdagender alternatieven op de wandeling te bedenken, maar ik vind het toch een geslaagde route. Ik verschiet er telkens van hoe uitgestrekt die bossen in Limburg zijn. De markering van de route is ook prima in orde dus eigenlijk was die kaart niet echt nodig. Ik verteerde de afstand prima. Dat zal ook nodig zijn als ik mijn wedstrijden van maart en daarna tot een goed einde wil brengen.