Het wedstrijdseizoen is voor mij op gang aan het komen. Zo kon je me afgelopen maand vinden aan de start van de Transpyrenea. Dat is een nieuwe wedstrijd die nog maar eens beloofde grenzen te verleggen. Het gaat om een non-stop doorsteek van de Pyreneeën, van Le Perthus in het oosten helemaal tot Banyul aan de westkust. Er zijn een aantal min of meer parallelle wandelroutes die de lengte van de Pyreneeën volgen. De GR10 is er eentje van en dat dan ook direct het parcours. Dat is goed voor een afstand van ongeveer 850 kilometer en heel veel bergop en bergaf.
Voor mij was het op voorhand vooral de vraag hoe de achillespees zich zou houden. In de aanloop naar de wedstrijd was ze in elk geval behoorlijk slecht, maar meestal betert dat wel eens ze wat opgewarmd geraakt. Om op te warmen zou er in elk geval genoeg tijd zijn.
De wedstrijd startte in het Fort van Bellegarde in Le Perthus in een zinderende hitte. Je zit daar nog erg laag en zo zuidelijk kan de temperatuur natuurlijk erg hoog oplopen. Niet echt wat ik zelf zou gekozen hebben, maar goed, daar kan ik niets aan veranderen. Ik zocht een comfortabel ritme waarvan ik het gevoel had dat ik wel een paar honderd kilometer zou kunnen doorgaan. Zelfs volledig ondertraind liep ik daarmee nog behoorlijk vooraan. Meestal draaide ik ergens rond de vijfde plaats. Niet dat het op dat punt ook maar iets uitmaakt.
Na een uur of drie begonnen de zaken al fout te lopen. Met dank aan de hitte kotste ik alles wat ik al van eten of drinken binnen had gekregen terug uit. Niet goed. Ik vertraagde wat en nam wat rustpauzes in de hoop dat het daarmee zou beteren. IJdele hoop. Integendeel, door de rustpauzes koelde de achillespees terug af zodat zijwaarts omhoog gaan de enige manier was om omhoog te geraken.
Na een hele dag zo verder te sukkelen stond ik ‘s avonds in het tweede checkpoint. Zonder energie want de hele dag niet anders gedaan dan kotsen en met een linkerbeen waarop ik geen kracht kon zetten moest ik een lange beklimming aanvatten. Daar was ik op dat moment simpelweg niet toe in staat.
Daarmee kwam mijn wedstrijd een pak vroeger dan gehoopt tot zijn eind. Het geeft me wat extra tijd om alles te laten herstellen. En er is een week verlof die ik voor de wedstrijd voorzien had die ik nu kan doorschuiven naar een project later op het jaar als mijn achillespees hopelijk terug in orde zal zijn.