Begin februari trok ik eerst en vooral eens het Kanaal over om langsheen de Thames een 50 mijl te gaan lopen. Vorig jaar was het ploeteren doorheen de sneeuw, dit jaar werd het ploeteren doorheen de modder. Na de start in Oxford waren er een paar die als een zot vertrokken. Ik had het zo niet begrepen en volgde wat verderop. Het duurde toch wel een kilometer of twintig voordat ik naar de derde plaats oprukte. Vooraan bleven ze behoorlijk hard gaan en na vijftig kilometer bleek ik al een achterstand van 12 minuten te hebben. Ik wist dat daar de enige stukken met hoogteverschil van de wedstrijd zaten, voelde me nog fris en trok het tempo dus op. Een van beide lopers had blijkbaar de handdoek gegooid zodat ik in tweede positie liep. Rond kilometer zestig bleek het verschil herleid te zijn tot 8 minuten. Dat is natuurlijk vrij veel om dicht te lopen op twintig kilometer. Ik ging toch mijn kans en zette alles op alles met een paar snelle kilometers in de buurt van Reading. Met nog tien kilometer te gaan zakte mijn achterstand inderdaad beneden de vier minuten, maar hiervoor moest ik blijkbaar toch over mijn toeren gaan. De laatste kilometers viel ik behoorlijk stil en liep mijn achterstand toch op. Na zestig kilometer geen andere lopers gezien te hebben kwam ik als tweede toe aan de aankomst in Henley-on-Thames.
De dag erna profiteerde ik nog van een vrij dagje in Londen met een duurloopje doorheen de stad. In Greenwich was ik nog nooit geweest, dus ik profiteerde van de gelegenheid om eens daarheen te lopen. Uiteindelijk werd het met wat omwegen een duurloop van een kleine vijf uur met wat sightseeing langs een paar van de gekende Londense monumenten.
Een weekje later trok ik op het laatste moment nog naar Waals-Brabant voor de Trail des Bosses (42km). Het eerste stuk van het parcours viel wat tegen met veel asfalt en lange rechte stukken. Het begon mij te ambeteren en ik schakelde terug naar duurlooptempo. De tweede helft was dan wel bijzonder de moeite met een nooit eindigende aaneenschakeling van heuveltjes. In de sneeuw die er toen nog veelvuldig lag was dat puur genieten. Ik liep als vijfde binnen in een goed trainingstempo.
Afgelopen weekend had ik dan nog de 64 kilometer lange Magnetoise op mijn programma gezet. De week voor de wedstrijd liet mijn achillespees zich was voelen. Ik nam een wat rust in de aanloop in de hoop dat het op de dag zelf wel zou meevallen. Na een nogal rommelige start (op het eerste kruispunt het hele peloton verkeerd sturen is niet echt een schitterend idee) schoof ik terug naar voren op. Samen met Christophe ploeterde ik een hele tijd doorheen de modder die afgelopen weekend ten overvloede aanwezig was. Mijn pees liet zich toch wat voelen en na eens mijn veters herschikt te hebben, kwam ik helemaal niet meer op gang. Alles wat sneller dan wandelen ging leverde een messteek in de pees op. Ik heb dan maar na een kilometer of 50 de handdoek gegooid en ben uitgestapt.
Intussen lukt het alweer om pijnvrij te stappen, maar aan lopen heb ik me zeker nog niet gewaagd. Ik vrees dat Alex nog een beetje oplapwerk zal hebben voordat ik helemaal terug in orde ben. De komende weken stonden een hele reeks wedstrijden gepland, die voor het grootste deel wel in het water zullen vallen. Ik bekijk van dag tot dag of ik niet start, probeer over te schakelen naar een korte afstand of toch maar start (en dan mogelijk voor de aankomst uitstap). Maar ach, het is maar een beetje last aan de achillespees. Dat komt wel terug in orde. Er zijn veel ergere dingen dan dat.