Het afgelopen weekend stonden een paar van de interessantste ultra’s op de kalender. In het verre Oosten was dat de jaarlijkse Lake Saroma. Een 100km in Japan waar elk jaar erg snel wordt gelopen. Van daaruit komen dikwijls van die Japanse marathonlopers die een gigantisch trainingsvolume afmalen uit het niets opgedoken met tijden ver beneden de 7u. Dit jaar werd het geen Japanse winnaar maar een Kenyaanse. De man van dienst was Erick Wainaina met een mooie tijd van 6:39:52. Dat is snel, maar naar Saroma-normen zeker niet uitzonderlijk voor de winnaar. Interessanter is de brave man zijn profiel: een voormalige topkenyaan en niet zo eentje van de tweede rang die in het westen stratenloopjes afdweilt om een zakcentje te verdienen. Nee, hier gaat het om een loper die een marathon van 2u08 gelopen heeft, op twee Olympische spelen marathonmedailles veroverde (brons in 1996 en zilver in 2000), op de Spelen van 2004 nog steeds een 7e plaats en zo verder. Aan de jaartallen merk je al dat zijn beste jaren achter hem liggen. Op de IAAF-site staan van recentere jaren nog wel een paar marathontijden, maar die zijn verre van even indrukwekkend. Vooral interessant omdat af en toe de vraag opduikt hoe een topmarathonloper (en dan spreken we zeker over sub 2u10) het zou (kunnen) doen op een 100km. Zolang er geen stevig prijzengeld met een 100km te verdienen valt zal de vraag wel altijd academisch blijven. Volgens sommigen zouden de bestaande records (6u13 volgens de IAAF) weggeblazen worden, anderen denken dan weer met fysiologische argumenten dat ze niet zo erg ver boven de marathon zullen meegaan. Volgens mij: als een “gepensioneerde” 6u39 loopt, gaat een toploper daar ver en ver onder. Ik pronostikeer op 5u45-5u50 voor een loper van WR-niveau op de marathon.
Helemaal aan de andere kant van de wereld ging de Western States door. Dat is elk jaar goed voor het kruim van de ultralopende Yanks. Dit jaar kregen ze wat weerwerk van de ster van het Oude Continent Kilian Jornet. De wedstrijd kende een prachtig verloop. Kilian liep erg lang samen met natuurmens Anton Krupicka aan de leiding van kortbij gevolgd door rijzende ster Geoff Roes. Aan mijl 78 gebeurde de actie. Kilian kreeg een fameuze klop (waarschijnlijk te weinig gedronken) en Geoff begon zijn slotoffensief. Hij liep een gaat van een kwartier dicht. Eerst haalde hij vlot Kilian bij en ook Anton moest eraan geloven kort na mijl 90. Uiteindelijk won Geoff met zes minuten voorsprong op Anton en bijna een uur op Kilian die nog net de derde plaats kon vasthouden. Hoeveel mooier kan een wedstrijd worden? Daarnaast stelt het me eigenlijk gerust dat Kilian eens niet gewonnen heeft. Voor wie hem niet zo goed volgt wil ik meegeven dat hij drie weken geleden nog op acht dagen tijd een doorsteek van de Pyreneeën gelopen heeft. En daar heeft hij toch wat meer afgezien dan gepland. Ergens vind ik het goed dat hij toch een beetje mens blijkt te zijn. Als hij van de Pyreneeën zo snel zou hersteld zijn dat hij ook nog een de beste Yanks wegblaast, zou het gewoon niet leuk meer zijn. Al hoop ik toch dat hij volgend jaar terugkeert en dan goed uitgerust de Yanks een lesje leert.
Bij mijzelf was het wat dichter bij huis een rondje rond een oud vorstendom in de Pyreneeën. Gigantisch mooi maar uiterst moeilijk parcours, wat bevestigd wordt door een finishratio van 20%. Met dank aan een stakende SNCF ging het bij mij niet erg vlot.