Nieuwsbrief oktober 2012

Oktober was een erg uitzonderlijke maand: ik heb welgeteld geen enkele wedstrijd gelopen. Naar mijn normen is dat bijzonder zeldzaam.

Gelukkig hoeven jullie dat niet als een slecht teken op te vatten. De hele maand lang heb ik goed kunnen doortrainen met weken boven de 200 kilometer. Vorig weekend was dan ook eens een lang weekend doordat we de brug met Allerheiligen maakten. Je ziet van hier dat ik dan vier dagen thuis ga blijven. Gelukkig had ik “toevallig” nog een paar vliegtuigtickets in mijn mailbox zitten. Ik trok richting Bulgarije met het plan om daar in de Рила te gaan trainen. Ik hoopte dat er niet al te veel sneeuw zou liggen, zodat ik nog overal door zou geraken. Vorig jaar in de Karpaten was dat zo en ik gokte erop dat het sneeuwniveau in de Рила gelijkaardig zou zijn. Het plan was om de rugzak vol te laden met tent, slaapzak, eten en kookgerief om dan drie dagen volledig autonoom te kunnen zijn.

Op donderdagmorgen ging het met de trein van de Bulgaarse hoofdstad София naar het stadje Дупница aan de voet van het Рила-gebergte. De weergoden had ik duidelijk niet aan mijn kant. Van toen ik begon te lopen was de lucht helemaal grijs met regen die varieerde van “een beetje” tot “heel veel”. Ik volgde een pad dat zich doorheen de bossen omhoog slingerde. Het pad zelf was niet altijd even duidelijk en regelmatig moest ik over een omgevallen boom kruipen of me een weg banen door struiken die probeerden het pad in te palmen. Gelukkig was de markering wel in orde. Anders zou je hier behoorlijk gigantisch kunnen verkeerd lopen. Ergens rond de 1700m kwam ik de eerste kleine sneeuwplekken tegen. Het waren er niet zo. Mijn gok dat de bergen nog niet dichtgesneeuwd zouden zijn pakte dus goed uit. Op meer dan 2000 meter kwam ik dan eindelijk boven de boomgrens. Daar had de wind natuurlijk vrij spel en dat heb ik goed geweten. Een ware stormwind probeerde me omver te gooien. Met veel moeite geraakte ik langzaam vooruit. Om het helemaal leuk te maken werden er regelmatig wat hagelstenen tussen gegooid en zat ik al lang in een dichte mist. Waterdichte jas en broek waren hier echt levensnoodzakelijk om niet onderkoeld te geraken. Eens voorbij de col liep ik een hele vallei door. Terug een beetje lager zat ik gelukkig iets meer beschut zodat ik toch niet meer omver geblazen werd. Net voor duisternis kwam ik aan het einde van de vallei aan de Иван Вазов-hut waar ik overnachtte. Hoewel de hut meer dan zeventig bedden heeft, was ik de enige overnachter.

De volgende ochtend hoopte ik natuurlijk dat de wolken allemaal als bij wonder zouden verdwenen zijn. Ze bleken alvast een beetje hoger te hangen. De onderkant van de wolken varieerde ergens tussen 2300 en 2400 meter. Ik weet het zo precies omdat die Иван Вазов-hut op 2300 meter hoogte ligt. Mijn plan was om eerst te dalen naar het beroemde Рила-klooster en dan terug naar de toppen te klimmen in de hoop dat in de loop van de dag de lucht zou opklaren. De hele dag hoog blijven zou me toch maar in de wolken en dus mist houden. Ik trok op stap en moest eerst een col over. Een groot deel van de tijd liep ik daar rond de 2500 meter en zag dus geen steek door de dichte mist. Eens het dan omlaag ging kreeg ik een paar schitterende uitzichten op de vallei beneden mij. Deze tijd van het jaar tonen de uitgestrekte bossen hun herfstkleuren. Dat is natuurlijk altijd prachtig. Ik was niet naar hier gekomen om kloosters te bezoeken dus passeerde ik er gewoon even en koos voor een pad recht omhoog. Op amper een handvol kilometer bracht dat me van het klooster (op ongeveer 1200 meter hoogte) terug naar 2500 meter.
Mijn plan bleek niet bijster te slagen. De wolken hingen er nog steeds en nog steeds op dezelfde hoogte. Ik volgde nu een hele tijd een graat tussen de 2400 en 2700 meter hoogte, waar dus alleen maar dichte mist te zien was. Aan het einde van de graat daalde ik dan een beetje naar de Седемте езера (de Zeven Meren). Die liggen zo rond de 2000 meter hoogte wat dus laag genoeg was om ze te zien. Eens ik onder de wolken uit kwam lagen de meren plots onder mij in al hun pracht te blinken. Prachtig. Met die betrokken hemel kleurden ze een paarsachtig donkerblauw. De afdaling tot bij de meren verliep over een ferm dichtgesneeuwd pad. Altijd leuk om je op zoiets uit te leven. Na wat lusjes maken tussen de meren liep ik dan verder omlaag om in de bossen ergens mijn tentje op te zetten.

De volgende dag besloot ik dan maar vriendjes te worden met de weergoden. Het werd een dag met een stralend blauwe lucht. Dan moet je natuurlijk hoog zitten om van het uitzicht te profiteren. Doorheen een volgende vallei trok ik omhoog over het brede pad naar de Мальовица-hut. Bij de hut aangekomen koos ik dan voor oostelijke richting. Dat pad was een heel pak lastiger beloopbaar. Regelmatig was het klauteren doorheen een steenveld bezaaid met grote rotsblokken. Om het leven niet al te gemakkelijk te maken waren die zo vroeg op de dag nog bedekt met een rijmlaagje. Ideaal om af zo een rotsblok te donderen dus. Eens ik dan echt boven op de kam liep bleek het uitzicht inderdaad prachtig te zijn. Ik passeerde voortdurend schitterende bergmeertjes die steeds bedekt waren met een dun laagje ijs. Veel te dun om op te lopen in elk geval. Het pad bleef hier en daar rotsig met een paar lastige passages. Zo van die plaatsen waar je boven een afgrond bengelt terwijl je probeert overeind te blijven op ijsplekken. Daar ben je toch best even voorzichtig. Een goed uur voor zonsondergang kwam ik aan het einde van de kam. Dat is ideaal om nog naar beneden te lopen. De volgende dag moest ik jammer genoeg alweer naar huis vliegen. Het was toch een prima besteed lang weekend. En ik heb het voordeel dat ik nog maar de helft van de Рила heb kunnen aflopen. Ik zal dus nog eens moeten terugkeren om de andere helft eens te bekijken.

In november ben ik dan toch van plan om de wedstrijddraad terug op te pikken. De hoofdbrok die op het programma staat is een wedstrijd die zichzelf omschrijft als “Most Pointless Race in the World”. Het idee is simpel: je weet waar en wanneer je moet starten, maar hebt geen idee van de afstand. Pas als je aan de aankomst bent vertellen ze je hoe lang de wedstrijd is. Iemand enig idee wat het beste tempo is om aan te starten? Voor dergelijke onnozelheid ben ik natuurlijk altijd te vinden.