Nieuwsbrief september 2016

Het eerste waar ik deze maand wat over kan vertellen is de Glen Coe Skyrace. Dit is een westrijd van ongeveer 55 kilometer in Schotse Highlands. De afstand is niet zo heel indrukwekkend, maar de 4500 hoogtemeters veranderen de zaak enigszins. Daar komt nog eens bij dat er een paar indrukwekkende stukken scrambling in het parcours zitten. Vorig jaar liep ik de wedstrijd al eens. Het feit dat ik terugkeer betekent dat het parcours echt de moeite is.
In vergelijking met vorig jaar was de start een heel stuk opgeschoven. We vertrokken nu uit Konlochleven in plaats van Glencoe Mountain. Dit zorgde voor een langere aanloop over de West Highland Way naar de voet van Curved Ridge. Dat stuk West Highland Way is veruit het minst interessante parcours van de wedstrijd. Ik nam een erg rustige start en schoof hier rustig naar voren op. Curved Ridge is een erg leuk stukje. Het is naar Britse normen een erg lange klim over zeer goede rotsen. Het is een stuk waar ik me uitstekend op geamuseerd heb. Via Curved Ridge kom je op de top van Stob Dearg, volgt even de graat en dan gaat het terug omlaag. Veel rust krijg je daar beneden niet want je wordt direct aan de andere kant van de vallei terug omhoog gestuurd. Nog eens een vallei omlaag en aan de overkant terug omhoog later mag je een tijd boven op de bergen blijven. Zeker in de beklimmingen had ik niet echt mijn dag. Ik voelde daar zeer goed dat ik de laatste maanden veel te weinig heb kunnen
trainen.
Daarna blijf je een hele tijd hoog en passeert verschillende toppen. Ik voelde me op dit stuk beter en begon terug wat volk in te halen. Na Stob Coire nam Beith komt een lange afdaling tot in de vallei. Daar bleef ik goed dalen, zelfs op het stuk waar de stenen spiegelglad zijn. Daar is het altijd wat beangstigend balanceren.
Na een lange afdaling volgt zoals dikwijls een lange klim en die ging bij mij van geen kanten. Ik geraakte amper vooruit en verloor een pak terrein. Eens je boven bent moet je dan de volledige graat van Aoneach Eagach afwerken. Dat is nog altijd een van de leukste stukjes die ik in het parcours van een wedstrijd ken. De graat is erg scherp met aan weerszijden een diepe afgrond. Daarop mag je dan wat over rotsen gaan rondhuppelen. Na de graat is het dan nog gewoon dalen tot je terug op de West Highland Way komt die je terug naar Kinlochleven volgt. Ik kwam daar toe als 116e na 11u41. In vergelijking met vorig jaar was ik twee en een half uur trager, wat goed aangeeft hoe erg het met mijn conditie gesteld is.

Vorig weekend ging ik dan nog een weekend in Zwitserland gaan trainen. Ik vertrok uit Interlaken met de bedoeling daar de Hardergrat af te lopen. Dat betekent vanuit het dorp recht omhoog de Harderkulm op en dan de graat volgen. Die Harderkulm liep ik natuurlijk op. Je hebt ook een treintje dat omhoog gaat, maar dat was natuurlijk diep beneden mijn stand. Het enige vervelende was dat ik al snel in de wolken terecht kwam en daar niet meer uit geraakte. Bij goed weer heb je daar naar het schijnt een fenomenaal uitzicht over het meer. In die dichte mist kon ik een tiental meter ver kijken en dat was het. Met af en toe nog wat regen erbij was het al helemaal niet motiverend. Erg veel heb ik dus niet gedaan.
Ik vrees dat ik daar nog eens ga moeten terugkeren om te bevestigen dat de graat echt zo mooi is als beweerd wordt.

This entry was posted in Nieuwsbrief. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>